Opis treści
Tworzący w połowie XVI stulecia Pieter Bruegel uważany jest za najwybitniejszego niderlandzkiego artystę okresu późnego renesansu.
Z empatią i humorem pochylał się nad losem współczesnych sobie prostych ludzi. W ich egzystencji odnajdywał mądrość, radość i siły zdolne pokonać wszelkie przeciwności losu.
Pod pozorami rubaszności i czytelnej formy ukrywał w dziełach moralizatorskie przestrogi. Był uważnym obserwatorem rzeczywistości, wytrawnym psychologiem, a także człowiekiem wrażliwym na piękno natury.
Choć na ponad dwa stulecia o Brueglu zapomniano, „odkryto” go na nowo na przełomie XIX i XX wieku, dostrzegając w jego dziełach ponadczasową mądrość i próbę zrozumienia ludzkiej natury.
