Kard. Congar (1904-1995) w swej twórczości szczególny nacisk kładł na powrót chrześcijaństwa do korzeni. Jego zdaniem Kościół zanurzony w czasie powinien się zmieniać - Ecclesia semper reformanda est. Nie chodzi tu jednak o zmianę Kościoła, lecz o przemiany w Kościele. Congar uważa, że aby reforma nie prowadziła do schizmy, lecz przyczyniła się do powstania nowego oblicza tego samego Kościoła, potrzebny jest prymat miłości i czynnika duszpasterskiego, trwanie w komunii całości, cierpliwość oraz powrót do tradycji. Refleksja nad potrzebą reformy staje się szczególnie aktualna w chwili, gdy Kościół polski staje przed pytaniem o swoje miejsce w nowej sytuacji wolności i pluralizmu społecznego.
