Opis treści
Rozwój cyfrowy pociąga za sobą intensyfikację komunikacji, którą można określić jako okulocentryczną. Komunikacja za pomocą obrazów jako komunikatów czy – mówiąc bardziej ogólnie – form obrazowych znana jest od czasów prehistorycznych. Jednak przejawy obrazowej komunikacji w konkretnych jej artefaktach są dość oszczędne i bardziej dotyczą obrazów artystycznych niż tych, które są użytkowe, pozbawione funkcji estetycznych na rzecz informacyjnych czy emocjonalnych. Język natomiast jako system znaków werbalnych był do tej pory głównym narzędziem komunikacji i jemu poświęcone są teorie naukowe, które tym samym przyznają sferze werbalnej rolę pierwszoplanową. Niemniej w ludzkiej komunikacji obraz był obecny jako właściwość ludzkiej natury, a stopień jego uczestnictwa i sposób działania jest wciąż badany. W tym kontekście można umiejscowić problem związany z myśleniem obrazami oraz ich korelacją z językiem, a co najważniejsze – ich stopniem determinowania poglądów, postaw i ludzkich działań.
W tej przestrzeni i za sprawą rozwoju możliwości tworzenia, nadawania i odbierania form wizualnych pojawił się – lub inaczej – znalazł swoje miejsce i możliwość materialnej realizacji w postaci cyfrowych obrazów etyczny dyskurs. To krótkie filmy i grafiki, których główną i wyraźną funkcją jest przejawianie wartości przez ukazanie ludzkich postaw. Pierwsze świadome zauważenie tych artefaktów medialnych i spojrzenie na nie przez pryzmat dorobku literatury, filozofii, psychologii czy historii komunikacji pozwoliło na zauważenie pewnego fenomenu komunikacyjnego. Z pewnością naturą zaobserwowanych materiałów o funkcji etycznej jest przekonywanie do danych postaw w procesie przebudowy imaginarium z zaangażowaniem emocji. Zatem celem procesu badawczego jest zidentyfikowanie przedmiotu badania, określenie jego cech charakterystycznych przez pryzmat gatunków, poszukiwanie analogii i prawidłowości oraz sposobu oddziaływania w strukturze dyskursu sieci społecznościowej.
