Regulacje unijne zawarte w postanowieniach Traktatu z Maastricht, Traktatu z Amsterdamu, Traktatu konstytucyjnego (wcześniej obrady Konwentu Europejskiego) oraz najnowsze postanowienia Traktatu z Lizbony stopniowo rozszerzały kompetencje parlamentów narodowych w sprawach Unii Europejskiej.
Regulacje Traktatu z Lizbony zasadniczo umocniły rolę parlamentu narodowego w procesie stanowienia prawa UE. Po raz pierwszy w prawie UE został przewidziany tak rozległy, a zarazem bezpośredni udział parlamentu w procesie tworzenia prawa UE, co ma znaczący wpływ na ograniczenie problemu deficytu demokracji w UE. Obok tego, kryzys finansowy w strefie euro, którego efektem jest podjęcie stosownych instrumentów prawnych
(Europejski Mechanizm Stabilności i Traktat Fiskalny) przyczynił się do dalszego rozszerzenia kompetencji parlamentów narodowych w sprawach UE dotyczących kształtowania polityki gospodarczej.
