Opis treści
Rodzina jest grupą społeczną, która z jednej strony tworzy wewnętrzne warunki dla wspólnego życia, rozwoju, socjalizacji i edukacji jej członków, z drugiej zaś przygotowuje młode pokolenie do współdziałania w zewnątrzrodzinnych grupach społecznych, funkcjonujących w środowisku lokalnym i szerszym - społeczeństwie.
Młodzi i seniorzy w rodzinie (najmłodsze i najstarsze pokolenie) mają (paradoksalnie) ze sobą wiele wspólnego. Zarówno jedni, jak i drudzy funkcjonują w niezwykle niesprzyjających warunkach społecznych i ekonomicznych, co powoduje, że czują się w pewnym sensie niezrozumiani. Młodzi mają poczucie, że dorosłość, w którą wchodzą, nie jest idealna, że do niej nie pasują. Starsi, często samotni, nie nadążają za nieustannie rozwijającym się światem. Zarówno czas młodości, jak i starości - zdaniem E.Eriksona - to momenty kryzysów. Młodzi walczą o tożsamość, a starsi, zawieszeni pomiędzy produktywnością a stagnacją, pracują na koncentrację troski poza sobą - na rodzinach, przyszłych pokoleniach, społeczeństwie.
Analizy dokonane w niniejszej pracy stanowią formę diagnozy, określenia roli, znaczenia najstarszego pokolenia w procesie nabywania kompetencji kulturowych przez najmłodszych.
