Opis treści
Naczelnym tematem w niniejszej pracy jest zagadnienie, czy współczesny teatr eksperymentalny ma szansę wykształcić własne miejsce teatralne (analogiczne do budynku tradycyjnego teatru) i czym jest współczesna przestrzeń performatywna. Głównym zagadnieniem nie jest w niej nietradycyjne używanie budynku teatralnego, lecz analiza przestrzeni teatralnej jako wyprodukowanej przestrzeni społecznej. Dlatego też w pierwszej części analizowane są przemiany miejsca i przestrzeni teatralnej jako wyraz społecznej morfologii. Odwołując się do rozpoznań Henriego Lefebvre'a autorka przedstawia w jaki sposób przestrzeń i miejsce teatru są wynikiem społecznej produkcji przestrzeni. W drugiej natomiast przedstawia polskich twórców, którzy eksperymentowali z całą materią teatru, gdzie eksperyment z przestrzenią był jedynie częścią eksperymentu oraz tymi, którzy wykorzystywali w swoich eksperymentach teatralnych miejsca inne niż tradycyjne teatry; miejsca, z jakich korzystały polskie eksperymentalne teatry oraz jakie produkowały w nich przestrzenie. Pytaniem postawionym w niniejszej pracy jest, jak i czy przez swoją praktykę omawiani artyści i grupy przezwyciężyli kartezjański prymat wizualności teatralnej oraz w jaki sposób świadomość kontekstu własnych miejsc teatralnych wpłynęła na ich praktykę.
