Opis treści
Autorka przeprowadza po raz pierwszy systematyczne badania roli mediów w niemieckiej i polskiej kulturze pamięci w odniesieniu do kwestii ucieczki, wypędzenia i wysiedlenia. Bierze pod lupę zarówno debaty toczone w ramach polityki pamięci, jak i narracje wytworzone w danej kulturze pamięci odnoszące się do przymusowej migracji, analizując szerokie spektrum niemieckich i polskich przedstawień medialnych, medialnych inscenizacji i skandalizacji po 1989 roku. Na kilku płaszczyznach prześwietla medialne kultury memorialne i kultury sporu po 1989 roku w aspekcie ich stosunku do „ucieczki i wypędzenia”. Opisuje kolejne fazy niemieckiego i polskiego dyskursu o wypędzeniach po 1989 roku i role, jakie w każdej fazie odgrywały poszczególne media. Uwagę kieruje również na aktorów medialnych dyskursów wypędzenia, na „naocznych świadków historii".
