Opis treści
Trwająca niemal pół stulecia aktywność pisarska Kawabaty Yasunariego (1899–1972), pierwszego japońskiego noblisty, autora uznanych powszechnie na całym świecie wybitnych dzieł, takich jak przyswojone polszczyźnie Tancerka z lzu, Kraina śniegu, Tysiąc żurawi, Śpiące piękności, Głos góry czy Meijin – mistrz go, przypada na okres, kiedy historyczne doświadczenia Japonii obejmowały zarówno imponujące sukcesy, jak i dotkliwe porażki, entuzjazm duchowego otwarcia na świat, jak i próby nacjonalistycznej izolacji, pokojowy rozkwit, jak i agresywną ekspansję. Wobec wszystkich dramatycznych i przełomowych dotknięć losu, nie tylko w życiu kraju, ale też we własnej indywidualnej egzystencji, cieszący się autorytetem w japońskich kręgach literackich Autor starał się zachowywać spokój i równowagę, a świat literatury, estetyki i dawnej tradycji japońskiej był dla niego schronieniem w ucieczkach przed tym wszystkim, czego nie umiał bądź nie chciał akceptować. Kawabata w całej swojej pisarskiej spuściźnie może być odbierany jako liryczny piewca wędrówek, poszukiwań i niespełnień w życiu uczuciowym jednostki, jako autor prowadzący czytelnika przez świat poruszających pejzaży oraz własnych zaskakujących odkryć, dokonywanych okiem wrażliwego obserwatora miejsc i ludzi, korzystający często z prawa do narracyjnych niedopowiedzeń, zawieszonych na wpół pytań i paradoksów ukrytej strony zjawisk, a przy tym mistrz subtelnej aluzji literackiej.
Przygotowany w środowisku naukowym japonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego tom studiów omawiających dorobek Kawabaty, walory jego sztuki pisarskiej i stylu, ma być w intencji redaktorów i autorów tekstów próbą wypełnienia zauważalnej od dawna luki w polskim dyskursie literaturoznawczym i zapoczątkowania wielostronnej debaty na temat dzisiejszej percepcji jego twórczości z perspektywy poetyki, estetyki i stylistyki literackiej oraz translatoryki i lingwistyki tekstu.
