Opis treści
Monografia wiersza pisanego w latach 1954-1956, który Tadeusz Różewicz poświęcił śmierci żydowskiego dziecka. Studium źródłowe, skupiające się na kształtowaniu utworu – jego struktury, odniesień do realiów wojennych, do dziecięcych świadectw prześladowania i zagłady Żydów, do ideologii i propagandy narodowego socjalizmu, wreszcie zaś do tradycji literackiej oraz religijnej (chrześcijańskiej i żydowskiej). Książka ukazuje, jak poeta „po końcu świata” podejmuje zadanie tworzenia nowej poezji, szukając drogi do wyrażenia „rzeczy” – jak pisał Julian Przyboś – „najokropniejszej od istnienia naszej planety”.
