Opis treści
Piętnastoletnia wrażliwa Maggie z trudem odnajduje się w kolejnej rodzinie zastępczej. Została sama na świecie – ojca nigdy nie było, matka zmarła, a ukochana babcia cierpi na demencję. Wizyty u babci w szpitalu i zatapianie się w książkach to teraz cały świat Maggie.
Pewnego dnia zamyślona o mało nie wpada pod samochód – Ryder ratuje jej życie, a ona zakochuje się w nim bez pamięci. Problemem w tym, że… Ryder nie żyje od pięciu lat. Uwięziony między życiem a śmiercią złamał zasady, byle tylko być jak najbliżej tej, dla której, mimo wszelkich przeciwności losu, kompletnie stracił głowę…
Nic jednak nie może stanąć na drodze miłości, nawet śmierć.
Nie potrafię oderwać od niej oczu. Ta dziewczyna ma coś w sobie. Nie mam pojęcia co, ale przykuwa moją uwagę, gdy tylko wchodzi do pomieszczenia. Nie jest bardzo piękna. Nie w powszechnej opinii. To nie wygląd przyciągnął mnie do niej na początku, tylko fakt, że potrafi kochać z całego serca. (…) Jest piękna w środku.
Powinienem chyba najpierw się przedstawić. Nazywam się – albo nazywałem się – Ryder Edmonds. Oficjalnie mam siedemnaście lat, ale w gruncie rzeczy tak nie jest, bo… no cóż… bo nie żyję. Wystarczyła chwila nieuwagi podczas rodzinnego spływu łodzią po górskiej rzece. Skutek był opłakany. Z tego, co pamiętam, mój koniec był szybki i bezbolesny.
Zagubieni to dusze zmarłych, które z jakiegoś powodu nie przeszły do życia po śmierci. Odrzucili światło, podobnie jak ja je odrzuciłem. Niektórzy ludzie mogliby nas nazwać duchami, zbłąkanymi duszami, zjawami albo widmami. W ciągu wieków nadawano nam wiele nazw, ale moim ulubionym słowem jest »zagubiony«.
Nie jest tak… przerażające.
monweg 20-10-2022
monweg 20-10-2022
Zdarza mi się co jakiś czas sięgać po książki kierowane nie do mojej grupy wiekowej, czyli dla młodzieży. Tym razem padło na „Zagubionego”, całkiem udany debiut Josie Williams. Chociaż czy ta książka jest typową młodzieżówką to jest temat do dyskusji, bo ja uważam po lekturze, że miłość nie ma wieku i każdemu może się przydarzyć, więc i ta historia może trafić do każdego czytelnika. Bohaterami „Zagubionego” są piętnastoletnia Maggie i siedemnastoletni (?) Ryder. Dziewczyna nie ma łatwo w życiu. Nie zna własnego ojca, matka nie żyje, a babcia cierpi na demencję. Maggie poznajemy gdy znajduje się w kolejnej rodzinie zastępczej. A Ryder? No cóż. Ryder nie żyje od pięciu lat. Trudno powiedzieć czy jest duchem, ale przyjmijmy, że tak. Od momentu śmierci trwa w zawieszeniu. „Zagubieni to dusze zmarłych, które z jakiegoś powodu nie przeszły do życia po śmierci. Odrzucili światło, podobnie jak ja je odrzuciłem. Niektórzy ludzie mogliby nas nazwać duchami, zbłąkanymi duszami, zjawami albo widmami. W ciągu wieków nadawano nam wiele nazw, ale moim ulubionym słowem jest >zagubiony<. Nie jest tak… przerażające.” I jak to w romansach bywa Ryder zakochuje się w Maggie. Fascynuje go ta dziewczyna, w której odkrywa nie tylko pociągającą fizis ale przede wszystkim głębokie i piękne wnętrze. Tylko czy takie uczucie ma jakikolwiek sens? Sami się tego dowiedzcie. Czy miłość okaże się silniejsza niż śmierć? Dobrze prowadzona narracja, w której możemy obserwować każdą ze stron, daje nam pełniejszy obraz wydarzeń. „Zagubiony” to słodko-gorzki (czy bardziej słodki czy gorzki będziecie musieli ocenić sami) romans (trochę paranormalny, przez postać Rydera/ducha), ale też opowieść o samotności i o śmierci, stracie, żałobie, pogodzeniu z samym sobą i wybraniu własnej drogi. Książka może nie jest jakimś wielkim zaskoczeniem dla kogoś, kto sporo już przeczytał, ale stanowi gwarant przyjemnie spędzonego czasu. Jestem pewna, że większości czytelników ta historia się spodoba, a docelowa grupa wiekowa będzie z pewnością zadowolona.
Opinia nie jest potwierdzona zakupem