Pamięć genetyczna Heleny Semenetz niewątpliwie sięga czasów starożytnego Egiptu. Konkretnie – epoki Nefretete, Echnatona i Achetaton. Czytając tę niezwykłą powieść, czytelnik będzie miał wrażenie, że autorka jest powiązana ze swoimi bohaterami delikatną, ale mocną, złotą nicią emocji – niemal rodzinnych. Można sądzić, że książkę napisał ktoś, kto nie tylko świetnie zna realia tamtych czasów, ale kto podchodzi do spraw sprzed 3300 lat jak do czegoś osobistego. Wiedza, erudycja...
Pierwsza wydana w języku polskim powieść poświęcona trudnej problematyce Tyrolu Południowego. Jej narracja poprowadzona jest wielopłaszczyznowo. Skomplikowaną historię i współczesną sytuację byłych i obecnych mieszkańców tego regionu poznajemy dzięki relacjom różnych osób, reprezentujących zarówno generację świadków minionych czasów, jak i ich późnych wnuków. To powieść o tym, ile potrzeba siły, aby przełamać barierę milczenia i przezwyciężyć obezwładniające uczucie współwiny...
Błyskotliwie napisana książka o 30 latach z życia dwóch mężczyzn, w młodości najlepszych przyjaciół grających w podrzędnym klubie piłkarskim, w dojrzałym życiu – wrogów. O roli przypadku, ironii losu, o tym, że miłość wymaga odwagi i dojrzałości, a nawet przeciwstawienia się całemu światu, oraz o tym, że za tchórzostwo i szczeniactwo płaci się czasem zbyt wysoką cenę.
Znakomita, choć wcale nie taka łatwa w odbiorze minipowieść. Wymaga bowiem znajomości mitów, symboli i motywów, występujących zarówno na wschodzie, jak i na zachodzie Europy, a także w Azji, krajach arabskich i w Indiach. To powieść napisana przez erudytę dla podobnego sobie odbiorcy. Oko proroka jest jednocześnie powieścią tajemniczą i – w dużym stopniu – mistyczną, w której przeplatają się ze sobą światy duchów i ludzi, zaś życie i śmierć zdają się bardzo umowne. Nade wszys...
Anonimowy utwór powstały być może pod koniec XII, a na pewno przed wiekiem XV, jest przeróbką czy też adaptacją wcześniejszych wzorów i źródeł, w których Salomon, biblijny król, spiera się słownie z odrażająco brzydkim Marchołtem. Charakterystycznym rysem tego tekstu jest ocierające się o bluźnierstwo zmieszanie sacrum i profanum, a mianowicie fakt, że w starciu słownym Salomon posługuje się cytatami biblijnymi, Marchołt zaś przedrzeźnia je przy użyciu wulgarnego języka i nie...
„Literatura piękna” to jedna z najszerszych kategorii, głównie ze względu na to, że jej granice są bardzo niewyraźne. Książki w tej kategorii często znajdują się na styku kilku gatunków, w wielu powieściach autorzy bawią się formą, eksperymentują z wykorzystywaniem różnych stylów literackich. Za jeden z najbardziej wyrazistych polskich przykładów można uznać prozę Andrzeja Stasiuka, która ma w sobie elementy autobiografii, reportażu, eseju i opowieści na granicy snu i jawy, a czasem nawet poezji. Kategoria „Literatura piękna” zawiera w sobie dzieła najwybitniejszych pisarzy wyróżnionych prestiżowymi nagrodami międzynarodowymi – Noblem, Pulitzerem, nagrodą Goncourtów czy Man Booker Prize ‒ oraz polskimi – Literacką Nagrodą Nike, Nagrodą Kościelskich, Angelusem, Literacką Nagrodą Gdynia, Paszportem „Polityki”. W tej kategorii znajdują się dzieła zarówno klasyków literatury, jak i pisarzy współczesnych oraz młodego pokolenia. Dlatego obok takich nazwisk jak Aleksander Dumas („Trzej muszkieterowie”, „Hrabia Monte Christo”), Fiodor Dostojewski („Idiota”, „Zbrodnia i kara”), Edgar Allan Poe, Marcel Proust („W stronę Swanna”), Charles Dickens („Oliver Twist”) znajdują się Łukasz Orbitowski („Tracę ciepło”), Wojciech Kuczok („Czarna”, „Gnój”), Eleanor Catton („Wszystko, co lśni”) czy Lauren Groff („Fatum i furia”). W tej kategorii znajdą coś dla siebie zarówno kobiety, jak i mężczyźni, ludzie w podeszłym, średnim i młodym wieku. „Literatura piękna” oferuje nie tylko rozrywkę, ale również możliwość poznania innych, często bardzo odległych kultur. W wielu powieściach zaciera się granica między realizmem a fikcją, a jednym z najciekawszych nurtów z pogranicza świata materialnego i metafizycznego jest realizm magiczny, którego przedstawiciele należą do najważniejszych współczesnych pisarzy (Olga Tokarczuk, Haruki Murakami, Salman Rushdie, Jorge Luis Borges).
