„Bunt” to ostatnia powieść naszego Noblisty. W dwudziestoleciu międzywojennym lewicowi krytycy uznali ją za najgorsze dzieło Reymonta. Powieść po wojnie też nie mogła mieć dobrej prasy. Dziś przypominana jest głównie z powodu podejrzenia George’a Orwella, autora „Folwarku zwierzęcego” o plagiat. Orwell swój utwór skończył w 1945 roku, a „Bunt” powstał 1922 roku. Obie powieści mówią o buncie zwierząt przeciwko człowiekowi i obie tworzą alegoryczną wizję sytuacji panującej w Ro...
„Promethidion” należy do najbardziej znanych i najczęściej cytowanych utworów Cypriana Norwida. Poemat jest traktatem dydaktycznym, który tworzą dwa dialogi: „Bogumił” i „Wiesław”. Wydany w 1851 roku poemat jest refleksją autora nad estetyką i pojmowaniem sztuki. W dziele tym autor opowiada się za koniecznością tworzenia odrębnej sztuki narodowej. Najważniejszym zadaniem sztuk plastycznych, jak uważał, jest ucieleśnianie ideału, upowszechnianie piękna. Działania te ...
Poemat ten wygłosił Norwid na jednym z odczytów urządzanych przez Komitet Stowarzyszenia Pomocy Naukowej w Paryżu dnia 13 maja 1869 roku. Prelekcja zgromadziła około 600 osób i jak na owe czasy było to duże wydarzenie. Obecny na odczycie Agaton Giller pisał po spotkaniu: „Z tytułu wnioskując, mniemać było można, że prelegent mówić będzie o wolności słowa jako o prawie przyrodzonym człowieka, że wykaże potrzeby i środki oswobodzenia go z więzów cenzuralnych. Spodziewaliśmy się...
W 1882 roku poeta pisał do Bohdana Zaleskiego: „Wielce życzyłbym sobie, abyś był łaskaw przeczytać w rękopiśmie moje małe arcydzieło. Niech Cię to nie zraża, że to jest poema miłosne. Zapewne wiesz, iż w literaturze polskiej jest dwa poematy miłosne, to jest pierwsza część „Dziadów” [Mickiewicza] i „W Szwajcarii” [Słowackiego] – tylko dwa obejrzenia się miłości na siebie samą w całej literaturze narodu! Mój poemat trzecim jest”. O tym, jakie były losy poematu, dowiadujemy s...
„Literatura piękna” to jedna z najszerszych kategorii, głównie ze względu na to, że jej granice są bardzo niewyraźne. Książki w tej kategorii często znajdują się na styku kilku gatunków, w wielu powieściach autorzy bawią się formą, eksperymentują z wykorzystywaniem różnych stylów literackich. Za jeden z najbardziej wyrazistych polskich przykładów można uznać prozę Andrzeja Stasiuka, która ma w sobie elementy autobiografii, reportażu, eseju i opowieści na granicy snu i jawy, a czasem nawet poezji. Kategoria „Literatura piękna” zawiera w sobie dzieła najwybitniejszych pisarzy wyróżnionych prestiżowymi nagrodami międzynarodowymi – Noblem, Pulitzerem, nagrodą Goncourtów czy Man Booker Prize ‒ oraz polskimi – Literacką Nagrodą Nike, Nagrodą Kościelskich, Angelusem, Literacką Nagrodą Gdynia, Paszportem „Polityki”. W tej kategorii znajdują się dzieła zarówno klasyków literatury, jak i pisarzy współczesnych oraz młodego pokolenia. Dlatego obok takich nazwisk jak Aleksander Dumas („Trzej muszkieterowie”, „Hrabia Monte Christo”), Fiodor Dostojewski („Idiota”, „Zbrodnia i kara”), Edgar Allan Poe, Marcel Proust („W stronę Swanna”), Charles Dickens („Oliver Twist”) znajdują się Łukasz Orbitowski („Tracę ciepło”), Wojciech Kuczok („Czarna”, „Gnój”), Eleanor Catton („Wszystko, co lśni”) czy Lauren Groff („Fatum i furia”). W tej kategorii znajdą coś dla siebie zarówno kobiety, jak i mężczyźni, ludzie w podeszłym, średnim i młodym wieku. „Literatura piękna” oferuje nie tylko rozrywkę, ale również możliwość poznania innych, często bardzo odległych kultur. W wielu powieściach zaciera się granica między realizmem a fikcją, a jednym z najciekawszych nurtów z pogranicza świata materialnego i metafizycznego jest realizm magiczny, którego przedstawiciele należą do najważniejszych współczesnych pisarzy (Olga Tokarczuk, Haruki Murakami, Salman Rushdie, Jorge Luis Borges).
