"Wiersze Xawerego Stańczyka łączą perspektywę społeczną, polityczną i osobistą. Nie są jednak – co dla mnie szczególnie ważne – publicystyczne. Stańczyk wielokrotnie zabiera „głos w sprawie”, lecz niczego nie narzuca. Jego utwory są gniewne i przenikliwe, lecz przy tym niepozbawione współczucia i współodczuwania. Autor bowiem zawsze stoi po stronie słabszych i skrzywdzonych. Przeszłość łączy się tu z teraźniejszością, w ciemnej materii miasta pojawiają się znienacka prześwity...
Mocne, dobrze skondensowane doświadczenia. Tak myślę o tych wierszach. Może dlatego ich szyldem jest „ścisk”, bo pod ogromnym ciśnieniem z węgla powstają diamenty. Sara pisze precyzyjnie i lekko, więc teksty te łatwo wchodzą pod skórę i dopiero tam zaczynają swędzieć lub drażnić. Trudno się dziwić, autorka urodziła się pod koniec świata, w centrum antropocenu i patriarchatu. Nie krzyczy jednak na nas tylko opowiada swoje. Marzy o wspólnocie międzygatunkowej, śmieszkuje z ludz...
