Opis treści
To kameralne reportaże o intymnych tragediach, zmaganiach z systemem i doświadczeniach nie do zapomnienia.
To kameralne reportaże o intymnych tragediach, zmaganiach z systemem i doświadczeniach nie do zapomnienia. Także o walce o godność i przyszłości, która jest do wygrania.
Matka, która nie może zapomnieć uwag nauczycielki tańca: „Pani córka ma za krótkie ręce”. Odchodząca z zakonu dziewczyna, która wreszcie czuje się wolna, ale słyszy od przełożonej: „Tak się siostrze tylko wydaje”. Dorosła kobieta, którą prześladuje powtarzane przez matkę zdanie: „Jesteś gruba”. Egzorcyzmowana nastolatka, która pyta: „Dlaczego ja? Moglibyście zapukać do następnych drzwi. W co drugim domu w tym mieście są opętani”. Pacjentka, która z wizyty u ginekologa zapamiętała tylko jedno zdanie: „Laleczka się nie boi”.
Anna Goc, laureatka Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za książkę Głusza, pisze w Biegnij, mała, biegnij o kobietach. Nie są to historie z pierwszych stron gazet, raczej takie, w których wiele z nas może odnaleźć echa własnych. Reporterka wybrała swoje reportaże z lat 2013–2023 publikowane w „Tygodniku Powszechnym” i dopisała nowe.
Opowiada o współczesnej Polsce, która rzadko bywa kobietą.
„Biegnij, mała, biegnij”, Anna Goc – jak czytać ebook?
Ebooka „Biegnij, mała, biegnij”, tak jak pozostałe książki w formacie elektronicznym przeczytacie w aplikacji mobilnej Woblink na Android lub iOS lub na innym urządzeniu obsługującym format epub lub mobi - czytnik ebooków (Pocketbook, Kindle, inkBook itd.), tablet, komputer etc. Czytaj tak, jak lubisz!
Zanim zdecydujesz się na zakup, możesz również przeczytać u nas darmowy fragment ebooka. A jeśli wolisz słuchać, sprawdź, czy książka jest dostępna w Woblink także jako audiobook (mp3).
Senga 30-12-2024
Senga 30-12-2024
Zbiór reportaży Anny Goc publikowanych na przestrzeni kilkunastu lat w Tygodniku Powszechnym opowiada o ludzkich dramatach, mniejszych i większych, dlatego niezbyt komfortowo jest mi przyznać, że książka nie zrobiła na mnie wrażenia, po tygodniu o niej zapomnę. Historie mamy bardzo różne, zahaczające o zdrowie, edukację, opresję kościoła. Mówiące o niedoskonałości systemu, przeżytych traumach i uciążliwej codzienności. Takie reportaże Justyny Kopińskiej w wersji soft. Doceniam przedstawianie wydarzeń z perspektywy uczestników, oddawanie głosów ofiarom, pokazywanie różnych wymiarów kobiecego życia i mówienie o sytuacjach dla ogółu często przezroczystych, a dla osób których dotykają trudnych. Jednak często miałam wrażenie, że czytam trochę lepiej napisane "Życie na gorąco" - te teksty nie mają pokazywać świata, ale raczej grać na emocjach czytelników. Od kiedy zaczęłam czytać więcej literatury „fiktu” (jak mawia reporterka Grzebałkowska), która tę potrzebę zaspokaja u mnie w pełni, wobec literatury non-fiction mam zupełnie inne oczekiwania. Nie to, że mam nic nie czuć, ale to temat ma działać, nie zabiegi literackie. Myślę, że ten zbiór został wydany po to, żeby pociągnąć sukces „Głuszy” i jeszcze trochę go zmonetyzować. Nie wiem czy potrzebnie. Ja wolałabym dostać kolejną książkę, w której autorka w pełni angażuje się w jakiś temat, wyczerpuje go i pokazuje w wielu aspektach - książkę reporterską z prawdziwego zdarzenia. Na to czekam. Wiem, że Anna Goc potrafi.
Opinia potwierdzona zakupem