Dwór rusałek Dorota Gąsiorowska ebook

Anna z Book Pathology 25-04-2021

,,Dwór rusałek” nieznacznie różni się od poprzednich powieści Doroty Gąsiorowskiej tym, iż tym razem pisarka postanowiła wpleść w obyczajową fabułę nutę słowiańskości. W oparciu o ludowe wierzenia dotyczące rusałek, które zwabiają ludzi, aby potem móc ich utopić, autorka tworzy niezwykły klimat tajemniczości oraz grozy. Co prawda są to niezwykle subtelne nawiązania, które nie mają nic wspólnego z literaturą fantasy, to jednak aż do samego końca czytelnik nie jest w stanie stwierdzić, czy rusałki są jedynie wytworem wyobraźni Olgi i Loreny, czy też prawdziwymi istotami, które skryte na dnie jeziora czyhają na kolejną ofiarę. Jednakże najbardziej urzekła mnie historia z 1904 roku, którą Olga poznała podczas zagłębiania się w dziennikach prababki Leszka. Opowieść o dwóch siostrach, to zaledwie fragment z czasów, w których na ziemiach polskich działy się różne ważne wydarzenia. Jednakże najważniejsze wydarzenia dotyczą wkraczającej w dorosłość Rosie, która stale odczuwa, że nie pasuje do świata, w którym żyje. Osiemnastolatka jest niezwykle ambitna i doskonale wyedukowana, ale nie czuje się na siłach, aby móc się spełniać w wymaganej przez społeczeństwo roli żony i matki. Rosie pragnie móc żyć zgodnie z własną wolą, być panią swego losu i nie być zależną od żadnego mężczyzny. To właśnie jej losy najbardziej mnie zaciekawiły i sprawiły, że dworek na Jesionce stał się dla mnie jeszcze bardziej urzekający. Mimo, iż powieść ,,Dwór rusałek” czyta się z zainteresowaniem, to niestety nie mogłam w pełni cieszyć się jej pięknem, ponieważ nie byłam w stanie zrozumieć głównej bohaterki, a zwłaszcza jej zachowania oraz decyzji, które podejmowała pod wpływem impulsu, bez dokładnego przemyślenia. Zachowanie Olgi naprzemiennie mnie dziwiło i irytowało, gdyż wydawało się infantylne i zupełnie nie pasujące do wieku oraz przeżyć bohaterki. Olga ukazana na początku powieści będąca osobą myślącą zdroworozsądkowo wraz z przebiegiem fabuły zaczęła się zmieniać w rozkapryszoną nastolatkę, która najpierw robi, a potem myśli. Całkowicie samowystarczalna młoda kobieta, która twardo stąpała po ziemi, stała się dziewczyną, która aby móc w siebie uwierzyć potrzebuje wielu zapewnień ze strony rodziny i przyjaciół oraz ciągłego „niańczenia”. Szkoda, że w postaci Olgi dokonała się aż taka niekorzystna przemiana, ponieważ wydawała mi się ona zupełnie niepotrzebna, ale i nielogiczna. Nadal nie rozumiem, jak w ciągu niemalże jednej chwili bohaterka, z którą mogłabym się utożsamić, stała się aż irytująca. Jej dziwaczne, skrajnie niedojrzałe zachowanie sprawiało, że cała przyjemność z czytania ulatywała i stawała się nużącym obowiązkiem wynikającym z faktu, iż przecież muszę przeczytać tę powieść, aby móc napisać jej recenzję. Niezmiernie mi przykro, że nie mogłam poczuć z Olgą głębszej więzi. Jednakże ten mankament w pełni rekompensuje mi piękny język, w jakim napisana jest powieść. Dorota Gąsiorowska ponownie udowodniła, że potrafi oczarować czytelnika. Podobnie jak malarz starannie wybiera farby i miesza je, aby móc uzyskać jak najpiękniejszy odcień koloru, który byłby w stanie odzwierciedlić jego emocje i uczucia, tak samo autorka dokładnie waży każde słowo i przenosi je na papier. W ten sposób powstał przepiękny obraz namalowany słowami, który sprawia, że czytelnik wcale nie musi zbytnio wysilać swojej wyobraźni, aby móc przenieść się do urokliwego Wilna, czy malowniczego Podlasia. Najbliższy memu sercu okazał się dworek na Jesionce, który urzekł mnie nie tylko specyficznym klimatem, ale i pięknem otaczającej go przyrody.

Opinia nie jest potwierdzona zakupem