Opis treści
Baśń jest gatunkiem pedagogicznym. Najistotniejszym składnikiem kodów kulturowych,
podstawowych symboli i motywów literackich, tak istotnych dla kultury duchowej
ludzkości. Istota człowieczeństwa odnajduje bowiem najpełniejszy wyraz w baśni i dzieciństwie,
choć koncepcja dojrzewania od dzieciństwa wyraźnie oddala.
Wierność dziecku-człowiekowi – to Korczakowskie przesłanie jako wartość etyczna
będzie się pojawiać w utworach Jerzego Ficowskiego, Joanny Kulmowej i Joanny Papuzińskiej.
Dzieciństwo przynosi dobrodziejstwo dorosłości – wtóruje poetom Helena
Radlińska, która jako jedna z pierwszych uzna baśniowe obywatelstwo dziecka i jego
przywileje jako czytelnika.
Dorota Klus-Stańska rozwinie tę myśl na gruncie pedagogiki wczesnej edukacji. Z kolei Bogusław Śliwerski w zróżnicowanej przestrzeni humanistyki odnajdzie przestrzeń pajdocentrycznych dociekań badawczych, pedagogikę dziecka jako humanum, wzbogaconą kontekstem filozoficznym, uczyni przedmiotem dyskursu współczesnym humanizmie.
Zbyszko Melosik i Tomasz Szkudlarek, miłośnicy bajek i baśni, sięgać będą do zadanych w dzieciństwie obrazów, gestów i doznań, wpisanych w baśniowe losy świata. W przekonaniu, że zawsze można stworzyć z nich „migoczącą znaczeniami” osobliwą rzeczywistość pedagogiczną…
Ze wstępu
