Opis treści
Celem publikacji jest skonfrontowanie strategii konstrukcji refleksji nad własnym dziedzictwem w nauce polskiej i białoruskiej. Postępująca globalizacja i uniformizacja kulturowa w coraz większym stopniu prowadzi do zatarcia różnic nie tylko pomiędzy kulturami, ale również pomiędzy samym postrzeganiem własnej spuścizny kulturowej. Fakt owej uniformizacji, dostrzegalny w odniesieniu do nauki uprawianej w Europie Zachodniej, nieco odmiennie kształtuje się w obrębie ośrodków akademickich Europy Środkowo-Wschodniej. Przez stulecia kraje naszego regionu, poddane wpływom kultury Europy Zachodniej oraz Wschodniej, próbowały zachować własną tożsamość oraz dziedzictwo kulturowe. Nie negując konstruktywnego charakteru owych wpływów dla całego regionu, należy zauważyć, że to właśnie kraje Europy Środkowo-Wschodniej doświadczyły w największym stopniu totalitarnej przemocy systemów, które ukształtowały się zarówno na zachodzie, jak i na wschodzie Europy. To wspólne, tragiczne doświadczenie Białorusi i Polski prowadzi do szczególnego pietyzmu w podejściu do badań nad własną kulturą. Strategię badaczy polskich i białoruskich łączy świadomość, że nie jest ona czymś danym na zawsze. W obliczu globalizacji kultury oraz samego o niej myślenia uczeni, świadomi skomplikowanych dziejów naszego regionu, starają się ukazać to, co jest własnym dorobkiem ich kultur.
