Opis treści
Skierowanie do walki najpierw jazdy litewskiej, ruskiej i tatarskiej miało być celowym działaniem polskiego króla. Władysław Jagiełło chciał w ten sposób spowodować reakcję w zwartych dotąd szykach armii Mistrza Pruskiego Ulryka von Jungingena. Atak ten Litwini i Tatarzy mieli przeprowadzić w luźnych szykach, co pozwoliło im na uniknięcie strat od wrogiego ostrzału i skuteczne wyeliminowanie piechoty i artylerii zakonnej, która zdążyła oddać tylko dwie salwy. Jednak ugrupowanie takie naraziło jazdę wielkiego księcia Witolda na potężny kontratak jazdy zakonnej. Doszło do frontalnego uderzenia chorągwi zakonnych na szyki litewskie i polskie. Walki koncentrowały się na obu skrzydłach. Bliżej Stębarka na prawym skrzydle armii królewskiej rycerstwo zakonne wraz z rycerzami-gośćmi walczyło z Litwinami i Tatarami, których wspomagało rycerstwo polskie. Na skrzydle zaś lewym bliżej Łodwigowa z jazdą zakonną walczyły chorągwie polskie, które przed szarżą miały odśpiewać „Bogurodzicę”, i zaciężni w służbie królewskiej.
Natarcie na chorągwie litewskie było wyjątkowo zaciekle prowadzone przez chorągwie zakonne, gdyż znajdowali się tam goście Zakonu, którzy chcieli wykazać się walorami bojowymi. Walki były zacięte, ostatecznie jednak po pewnym czasie lżejsze chorągwie litewskie ustępować zaczęły z pola bitwy. Na ich postawie zaważyć miały ciężkie straty, jak i domniemana ucieczka Tatarów...
(fragment książki)
