Święta Teresa napisała Księgę fundacji, będąc już w pełni dojrzałą kobietą – w ciągu ostatnich dziesięciu lat swojego życia. Zaczęła w Salamance (1573), a skończyła w Burgos (1582). Dzieło opisuje ideały Fundatorki oraz wyznacza i omawia etapy dróg prowadzących do fundacji – dróg, na których stawia ją i podtrzymuje ogromna, nadprzyrodzona, wewnętrzna siła. Zarówno w dwukółce prowadzonej przez furmana, jak i na grzbiecie osiołka.
Komentarz, który prezentujemy, na nowo odczytuje i zgłębia – rozdział po rozdziale – opowiadanie Świętej Teresy:
• umiejscawia je w czasie i przestrzeni,
• szkicuje historyczny profil osób, które towarzyszą jej (bądź czasami przeszkadzają) w każdym przedsięwzięciu fundacyjnym,
• interpretuje teksty doktrynalne umieszczone w narracji,
• wyodrębnia podłoże religijne, które naznacza całe opowiadanie, nadając mu święty charakter – podobny do tego, jakim odznaczają się Dzieje Apostolskie.
