Opis treści
Liczba i oblicze Rudolfa Kassnera dokumentuje wzmożoną refleksję, jaka dokonała się w Niemczech po pierwszej wojnie światowej nad relacjami między matematyką, fizyką matematyczną a wyobraźnią poetycką i estetyczno-filozoficzną. U podłoża zainteresowania liczbowo-funkcjonalnym aspektem kultury w tym okresie leżał stan „kategorialnej nieokreśloności”, będący konsekwencją filozofii Fryderyka Nietzschego. Mając wielką zdolność i intuicję łączenia zjawisk pochodzących z najbardziej odległych sobie obszarów, Nietzsche nie rozwinął myślenia jako analizy kategorialnej, jako procesu konstruowania w ramach ogólnych pojęć filozoficznych. Dzieło Liczba i oblicze stanowi realizację dążenia do zbudowania analizy bardziej ciągłej, która określa związki, odrębności i granice między naukowo-matematyczną abstrakcją (czymś ogólnym) a estetycznym oglądem (czymś indywidualnym). Specyfiką koncepcji Kassnera jest odnoszenie myślenia funkcjonalno-matematycznego do ludzkich zmysłów, do ciała i „cielesności”.
