Opis treści
Kino mockumentary stanowi prężnie rozwijającą się gałąź współczesnej kinematografii, która wprowadza zupełnie nowy typ doświadczenia filmowego. Ze względu na ambiwalentny status ontologiczny przedstawionych zdarzeń kino mockumentary zawieszone jest między twórczością dokumentalną a fikcjonalną; nie naśladuje wiarygodnie rzeczywistości, jednak za sprawą ambicji realistycznych świadomie wykracza poza fikcyjną fabułę, stając się tym samym źródłem konfliktu poznawczego. Jego treści lawirują między prawdą a fałszem, faktem a fikcją, powagą a dowcipem. Nurt przywiązuje wielką wagę do samej formy w kinie. Nie treść bowiem stanowi wyznacznik „fałszywych dokumentów”, ale użyte w nich znamiona formalne. Kamera „z ręki”, wywiady czy fragmenty kronik – to wszystko służy uwiarygodnieniu przedstawionej wizji świata, która, jak pokazują najbardziej jaskrawe przypadki, może być wynikiem zmyślnej manipulacji pozornie wiarygodnymi faktami.
Autorzy książki, wskazując na problematyczność binarnego podziału na film fabularny i dokumentalny, podejmują próbę uporządkowania kwestii definicyjnych związanych z kinem mockumentary: przedstawiają zjawisko w perspektywie historycznej, kreślą dzieje tego nurtu, uwzględniając najważniejsze z pojawiających się w jego łonie tendencji, dokonują także analizy form podawczych utworów omawianego typu, starając się ustalić status mockumentów względem, pozornie niepodważalnej, fabularno-dokumentalnej dwuwładzy.
