Czeski strukturalizm, chociaż dzisiaj przynależy już raczej do sfery dziejów teorii literatury, wciąż pozostaje ciekawym obiektem badań. Spośród różnych odłamów nauki strukturalnej co najmniej część właśnie czeskiego dorobku zachowała zdumiewającą żywotność i inspirujący charakter. W historii tego nurtu jak w soczewce skupiają się ciekawe i skomplikowane (czasem również tragiczne) losy Europy Środkowej i jej mieszkańców, dzieje ideologicznego zniewolenia i upadku nauki, ale też jej wyzwolenia i odrodzenia. Jest on w końcu wyrazem najistotniejszych dążeń, pragnień i marzeń XX-wiecznej czeskiej nauki i sztuki, które - choć niejednokrotnie negowane i niszczone -stanowią jednak trwały i bardzo ważny element czeskiej tożsamości. Można więc przewidywać, że badania nad jego historią będą kontynuowane i rozwijane: strukturalistyczne dziedzictwo Europy Środkowej, w którym myśl Praskiej Szkoły zajmuje poczesne miejsce, wciąż bowiem intryguje i zadziwia swoim rozmachem.
