Opis treści
Stanisław Gawliński, nawiązując do prac Janusza Stradeckiego, Janusza Sławińskiego, Michała Głowińskiego poświęconych zagadnieniom grupy literackiej, w swej dysertacji podjął rzadko i okazjonalnie opracowywaną problematykę szkoły poetyckiej (w tym przypadku Czechowicza). Autor przede wszystkim zajął się opisem i rekonstrukcją tych składników życia literackiego i modeli poetykich, które zaliczać by można w poczet czynników szkołotwórczych. Rozstrzyganie kwestii dokonuje się tu zgodnie z zasadą diachronii i synchronii, określoną przez Sławińskiego: "Poprzez grę elementów związanych i swobodnych, konstytutywnych i modyfikujących, kanonizowanych i peryferyjnych, a zatem przez stosunki strukturalne wypowiada się akcja procesu historycznoliterackiego". [...]
Rozróżnienia i ustalenia badawcze są wnikliwe, subtelne i szczegółowe. Dzięki temu powstał dynamiczny obraz rozumienia poezji. [...]
Dysertacja Gawlińskiego jest istotnym wzbogaceniem dorobku badawczego poświęconego dynamicznym, trudnym do ogarnięcia zjawiskom tworzącym miejsca wspólne w poezji.
(Z recenzji prof. Chojnowskiego "Pamięnik Literacki" 1987, z. 1)
