Opis treści
Autor bada dokumenty osobiste z getta warszawskiego (dzienniki, pamiętniki, zapiski kronikarskie, raporty) pisane tam i wtedy. Podejmuje – po raz pierwszy w takiej skali – analizę tych tekstów z perspektywy literaturoznawczej (przedstawia odmiany gatunkowe, formy i typy dyskursu, strategie opisu i opowiadania, sposoby kreacji podmiotu mówiącego).
Rozważania w tej książce wpisują się w ostatecznym rachunku w horyzont hermeneutyczny – próbę odczytania i zrozumienia ocalałych z getta zapisów doświadczenia Holocaustu.
Część pierwsza dotyczy specyfiki gatunkowej badanych tekstów, możliwych formuł ich opisu i sposobów ich lektury. Prezentuje też zbiorowy portret autorów oraz charakterystykę czasu i miejsca powstania zapisów, w także rekonstruuje materialną historię samych tekstów – reliktów Zagłady. Tę część kończy analiza motywacji pisania i ich kulturowych kontekstów, co prowadzi do postawienia zasadniczych pytań o możliwości i sposoby ekspresji doświadczenia Zagłady.
Na część drugą składają się trzy studia. Pierwsze studium dotyczy dwóch sposobów opowiadania gettowego doświadczenia – osobowego i bezosobowego. Drugie – miejsca i formy opisu w strukturze narracyjnej tekstu (chodzi o takie tematy, jak wizerunek postaci, śmierci i trupa). Trzecie – zajmuje się dyskursem religijnym w ocalałych zapisach z getta warszawskiego (Karol Rotgeber, rabin Szymon Huberban, rabin Kelmisz Klonimus Szapiro).
