Opis treści
Czy kategoria „artysty przeklętego”, fenomen raczej socjologiczny niż estetyczny, pozostawała tak długo kategorią teoretycznie nietkniętą, gdyż ta, w sposób nieunikniony, gotowa była wystawić teorię (historię i krytykę również) na płycizny „biografizmu”? Nie chodzi tu wszak o bezkrytyczny powrót do korzeni, lecz o świadomość, że to wciąż żywe, fascynujące zagrożenie, niekoniecznie w wersji z początku dwudziestego stulecia, stanowi w sposób wcale dwuznaczny siłę napędową rozwoju najnowszej humanistyki, zwłaszcza popularnej dziś, prężnie się rozwijającej i głęboko zróżnicowanej perspektywy „nowej humanistyki”. Pytanie to, wymagające zresztą przemieszczenia sensu „przeklętości” w rejony dotychczas jej obce, pozostaje w tej chwili otwarte. Kto wie, być może kategoria ta, choć już tylko pośrednio związana z modelem współczesnego artysty, sprawdziłaby się – ustalając pewne warunki – w roli narzędzia służącego do opisu przemian w obrębie dyskursu teoretycznoliterackiego, a dalej – historii literatury i krytyki literackiej. Idea „przepisania” kategorii „artysty przeklętego” towarzyszyła zorganizowanej w listopadzie 2016 roku w Poznaniu drugiej edycji konferencji zatytułowanej Zaangażowani – przeklęci – osobni. Pisarki i pisarze w kulturze XX i XXI wieku. W niniejszym tomie zgromadzone zostały referaty, których autorzy przyjęli nader zróżnicowane strategie podejścia do zaproponowanego tematu.
