Magiczna opowieść rozgrywająca się na pograniczu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Nowa powieść autora powieści takich jak „S.O.S”, „Paradygmat” i „Pójdę pluć na wasze trumny” oraz zbiorów esejów filozoficznych „Wołanie o sens” i „Odnajdywanie sensu”, autora cotygodniowych felietonów w dzienniku „Rzeczpospolita” i esejów w miesięczniku „Odra”. Podobnie jak w „Paradygmacie” jego bohaterowie są ludźmi nauki i podobnie jak tam borykają się z podstawowymi i nieznajd...
Akcja Płonącego teatru rozgrywa się w roku 1984, a potem w 2004. Jest to opowieść o ludziach teatru skonfrontowanych z trudnymi, ekstremalnymi sytuacjami i wyborami. Odwołuje się do wielu faktów, jest jednak w całości fikcją. „Adam nacisnął klamkę. Zamknięte! Szarpnął. Drzwi nie ustąpiły. Zaczął szarpać gwałtownie i ze wszystkich sił. Oboje już krztusili się dymem. – Kto, do diabła, zamknął te drzwi!? – krzyknęła Anna. Pociągnął ją za rękę i pobiegli z powrotem. Wpadli d...
Sztuczny raj dla podłączonych do odpowiedniej aparatury na wpół zmumifikowanych wybrańców, którym za spore pieniądze zapewniono kompleks odpowiednich bodźców. Raj, który przecież i tak kończy się śmiercią, nieraz w niejasnych okolicznościach. Leczenie psychologiczne, któremu poddaje się chrześcijan, tropionych i wyłapywanych przez siły policyjne. Tworzenie i hodowla sztucznych ludzi. Ośrodek dla niezadowolonych z życia i pragnących poddać się eutanazji, w którym przed śmie...
Prawie niewidzialni to obejmująca lata 1929-1939 pierwsza część fabularyzowanej opowieści o losach rodzeństwa karłów, aktorów cyrkowych i teatralnych – Anieli i Stefana Pycków, pochodzących ze Strzegowa na Mazowszu. Historia opowiadana ustami Stefana Pycki (1906-1979) rozpoczyna się w rodzinnym Strzegowie w latach poprzedzających epokę wielkiego kryzysu. Rokiem przełomowym dla obojga rodzeństwa jest rok 1932, kiedy to najpierw Stefan, a potem Anielka (1924-1975) zostają zaan...
W mojej prozie mogłaby się rozpoznać wspólnota ludzi aktywnych i refleksyjnych, a jednak pozostających w cieniu. Daleko im do bezmyślnego zadowolenia, a niełatwo im znaleźć płaszczyznę kontestacji. Ludzie ci nie mogą rozwinąć skrzydeł, coś im przeszkadza, coś ich uwiera. Może nie do końca uczciwy akt założycielski nowej Polski, czego konsekwencje wielu przestały przeszkadzać, a im nie przestają. Może zbyt powszechna zgoda na nachalne naśladownictwo, podczas gdy oni uznali, ż...
Gołąbeczku - szepnęła błagalnie matka do ojca - nie rób tego. Pogódźcie się. Przecież za parę dni jedziemy do swoich, do ludzi...
- Nie będzie obmacywał ciebie byle cham - odparł zadziornie ojciec. - Nie pozwolę, aby kochał się w tobie bolszewik. Gada, że za tobą świata nie widzo.
- I nie odwołuję tego - krzyknął równie zaczepnie sekretarz Rajkomu. - Do łagru jestem gotowy za nią pójść...
Moja książka jest dowodem miłości i świadectwem pamięci. A przede wszystkim jest próbą przywrócenia do życia kobiety, która - co potwierdzają wszyscy jej znajomi - była ujmująca i niezwykła.
Jest moją próbą zatrzymania czasu przeżytego z żoną, którą głęboko kochałem i którą będę gorąco kochał aż do śmierci. Mam osiemdziesiąt lat.
Jeden z najciekawszych momentów w naszej historii najnowszej opisany przez mistrza słowa i obserwacji. Przy czym to wcale nie reportaż, lecz pełnokrwista powieść, ironiczna i oniryczna, złośliwa i przewrotna, z doprawdy łatwym do odczytania kluczem. Aż szkoda, że Wojciech Giełżyński częściej nie parał się fikcją.
Anna Fryczkowska, pisarka
„Literatura piękna” to jedna z najszerszych kategorii, głównie ze względu na to, że jej granice są bardzo niewyraźne. Książki w tej kategorii często znajdują się na styku kilku gatunków, w wielu powieściach autorzy bawią się formą, eksperymentują z wykorzystywaniem różnych stylów literackich. Za jeden z najbardziej wyrazistych polskich przykładów można uznać prozę Andrzeja Stasiuka, która ma w sobie elementy autobiografii, reportażu, eseju i opowieści na granicy snu i jawy, a czasem nawet poezji. Kategoria „Literatura piękna” zawiera w sobie dzieła najwybitniejszych pisarzy wyróżnionych prestiżowymi nagrodami międzynarodowymi – Noblem, Pulitzerem, nagrodą Goncourtów czy Man Booker Prize ‒ oraz polskimi – Literacką Nagrodą Nike, Nagrodą Kościelskich, Angelusem, Literacką Nagrodą Gdynia, Paszportem „Polityki”. W tej kategorii znajdują się dzieła zarówno klasyków literatury, jak i pisarzy współczesnych oraz młodego pokolenia. Dlatego obok takich nazwisk jak Aleksander Dumas („Trzej muszkieterowie”, „Hrabia Monte Christo”), Fiodor Dostojewski („Idiota”, „Zbrodnia i kara”), Edgar Allan Poe, Marcel Proust („W stronę Swanna”), Charles Dickens („Oliver Twist”) znajdują się Łukasz Orbitowski („Tracę ciepło”), Wojciech Kuczok („Czarna”, „Gnój”), Eleanor Catton („Wszystko, co lśni”) czy Lauren Groff („Fatum i furia”). W tej kategorii znajdą coś dla siebie zarówno kobiety, jak i mężczyźni, ludzie w podeszłym, średnim i młodym wieku. „Literatura piękna” oferuje nie tylko rozrywkę, ale również możliwość poznania innych, często bardzo odległych kultur. W wielu powieściach zaciera się granica między realizmem a fikcją, a jednym z najciekawszych nurtów z pogranicza świata materialnego i metafizycznego jest realizm magiczny, którego przedstawiciele należą do najważniejszych współczesnych pisarzy (Olga Tokarczuk, Haruki Murakami, Salman Rushdie, Jorge Luis Borges).
