Autostrada łez Jessica McDiarmid ebook

Czytelnik 13-12-2022

Jessica McDiarmid na 380 stronach swojego reportażu bardzo skrupulatnie obnaża brzydkie oblicze Kanady, niemające nic wspólnego z krajem szczęścia i dostatku. Akapit po akapicie, rozdział po rozdziale, demaskuje systemowy rasizm o niewyobrażalnej skali, wykazując, że rdzenna część obywateli Kanady to nadal, pomimo powtarzanych przez różne rządy deklaracji zmian na lepsze, obywatele drugiej, a jeśli chodzi o rdzenne kobiety to nawet trzeciej kategorii. Widzimy tu rasizm w każdym wymiarze - zaczynajac od władz i służb publicznych, po, czasem nawet nieuświadomiony, rasizm zwykłego człowieka. Przede wszystkim jednak ogromny rasizm systemowy, jako potworny skutek kolonializmu, który zaprzecza prawom człowieka w samej swojej istocie, bo dopóki trwa, ludzie w Kanadzie nigdy nie będą równi. Jessica McDiarmid przygotowywała swoją książkę przez kilka lat, przemieszczając się autostradą, rozmawiając z przedstawicielami policji, władz, organizacji pozarządowych zajmujących się sytuacją ludności Pierwszych Narodów, przede wszystkim jednak z rodzinami i bliskimi ofiar. W swoim śledztwie cofa się nawet do spraw sprzed 30 lat, aby pokazać ranę, która w sercach bliskich nigdy się nie zasklepia. Brak pewności tego co spotkało ich ukochaną córkę, matkę, żonę, wnuczkę, siostrę, kuzynkę, przyjaciółkę nie pozwala normalnie żyć. Reporterka nie chce dopuścić aby zapomniano o ofiarach Autostrady Łez. Nadaje danym statystycznym imiona i twarze. Daje rodzinom szanse na opowiedzenie swoich wersji wydarzeń i zaadresowanie bólu. To nie jest książka typu true crime, szukająca taniej sensacji. To uważne pochylenie się nad dziewczętami i kobietami, których życie zostało przerwane dużo za wcześnie. Głos mają ofiary i ich bliscy, to książka dla nich. „Autostrada Łez” to nie jest reportaż literacki, jeśli szukacie wrażeń rodem z polskiej szkoły reportażu, zawiedziecie się. To rzetelna praca dziennikarska, która zaowocowała przedstawieniem konkretnych faktów. Fakty te są na tyle wstrząsające same w sobie, że nie potrzeba żadnych literackich tricków aby podkręcić emocje czytelniczki. Autorka poświęciła temu tematowi kawałek swojego życia i w książce czuć to zaangażowanie, szczere oddanie się sprawie i pragnienie niesienia realnej pomocy swoim bohaterom. To według mnie dużo ważniejsze niż zachwycający język. Owszem – widzę tu sporo braków na poziomie redakcji, jakby polski wydawca uznał, że temat obroni się sam, więc nie trzeba się za bardzo wysilać. Ta niechlujność może drażnić. Nie wpływa to jednak na fakt, że uważam, że ta książka jest niezwykle ważna i powinno się ją czytać.

Opinia nie jest potwierdzona zakupem