Lem w PRL-u czyli nieco prawdy w zwiększonej objętości Wojciech Orliński ebook

Czytelnik 30-09-2021

Omawiana tu książka jest przede wszystkim plagiatem, gdyż jej prawdziwym autorem nie ‎jest Wojciech Orliński, a Stanisław Lem i poza tym, to jest ona wręcz beznadziejna, gdyż ‎zawiera ona tylko wybrane i to mocno tendencyjne listy napisane przez Stanisława Lema, bez ‎przypomnienia o tym, że Pisarz zawdzięcza swoją karierę nie tyle swojemu talentowi, gdyż ‎wówczas w Polsce nie brakowało przecież utalentowanych prozaików, także tworzących w ‎gatunku (genre) SF, czyli fantastyki naukowej, takich jak np. Boruń i Trepka a później także ‎Fiałkowski i Zajdel i nawet w pewnym czasie Snerg, ale temu, że ojciec Pisarza, Samuel Lem, ‎był przez długie lata etatowym funkcjonariuszem UB, a więc jego syn był uważany w kręgach ‎komunistycznej władzy za „swojego” i to tłumaczy, dlaczego Stanisław Lwem dostał ‎zamówienie na „Astronautów”, a po publikacji w masowych nakładach i niewątpliwym sukcesie ‎czytelniczym, raczej niż artystycznym tej pierwszej polskiej socrealistycznej powieści ‎fantastyczno-naukowej, był on już znany i to nie tylko w Polsce, ale i w tzw. demoludach ‎‎(krajach „demokracji ludowej”), a poprzez NRD, także i na tzw. Zachodzie.‎ Już na wstępie (str. 5) Orliński daje przykład swej niewiarygodności, stronniczości i nieuctwa, ‎pisząc, że Polska Rzeczpospolita Ludowa „była wówczas (lata 1944-1989 - LK) de facto ‎okupowana przez Armię Czerwoną, która narzucała nam swoje rozwiązania”, ale nie wspomina ‎o tym, że praktycznie od roku 1989 Rzeczpospolita Polska jest de facto okupowana przez Armię ‎USA: „15 sierpnia 2020 roku Mariusz Błaszczak, minister obrony narodowej i Michael Pompeo, ‎Sekretarz Stanu USA podpisali umowę o wzmocnieniu trwałej obecności wojsk USA w Polsce. ‎Umowa podpisana została w obecności Prezydenta RP Andrzeja Dudy. Umowa o wzmocnionej ‎współpracy obronnej (Poland – United States Enhanced Defense Cooperation Agreement) to ‎ukoronowanie polsko-amerykańskich negocjacji dotyczących zwiększenia liczebności wojsk ‎USA w Polsce. Jednym z jej założeń było stworzenie w Polsce Wysuniętego Dowództwa V. ‎Korpusu Sił Lądowych USA, czyli jednostki odpowiedzialnej za dowodzenie Siłami Zbrojnymi ‎USA znajdującymi się na wschodniej flance Sojuszu Północnoatlantyckiego. 20 listopada 2020 ‎roku odbyła się w Poznaniu inauguracja działalności Wysuniętego Dowództwa V. Korpusu Sił ‎Lądowych USA” (https://www.gov.pl/web/obrona-narodowa/zwiekszenie-obecnosci-wojskowej-‎usa-w-‎polsce#:~:text=15%20sierpnia%202020%20roku%20Mariusz,obecno%C5%9Bci%20Prezydenta%20RP%20Andrzeja%20Dudy). ‎ Dużo mniej mówi się jednak o odpowiedzialności amerykańskich żołnierzy stacjonujących w ‎Polsce wobec polskiego prawa, a żołnierze US Army są przecież spod niego de facto a nawet ‎częściowo i de jure, wyjęci. Obecnie obowiązujące regulacje NATO-wskie i te wynikające z ‎porozumienia między USA a Polską przewidują bowiem, że w przypadku przestępstwa ‎amerykański żołnierz sądzony jest przez amerykański sąd. Zresztą wszędzie na świecie ‎Amerykanie dążą do tego, żeby sprawy, w których żołnierz US Army popełni przestępstwo na ‎szkodę obywatela kraju, w którym wojska stacjonują, miały finał przed amerykańskim sądem - ‎patrz np. https://www.money.pl/gospodarka/zolnierze-usa-w-polsce-wyjeci-spod-prawa-jak-cos-‎sie-stanie-zolnierz-wraca-do-kraju-i-znika-6524897384302209a.html.‎ Orliński pisze też na stronie 6, że złota era w twórczości Stanisława Lema przypada na lata ‎‎1856-1968, czyli na okres PRL-u. Mam on tu częściowo rację, ale ja bym ten „złoty okres” ‎‎„przesunął” do lat 1961-1986, czyli w wielkim skrócie od „Solaris” do, nomen omen, „Fiaska”, ‎czyli też do PRL-u, tyle, że w nieco innych latach. Na stronie 7 Orliński pisze zaś, że kluczowe ‎decyzje zapadały w PRL-u na podstawie kryteriów irracjonalnych a nawet i surrealistycznych, ‎tak jakby od roku 1989 i w latach 1918-1939 (do września) owe decyzje podejmowane były w ‎Polsce przez polskie władze na podstawie racjonalnych kryteriów. Przecież tak jak w latach ‎‎1918-1939, tak samo po roku 1989, Polska irracjonalnie prowadzi zabójczą dla siebie politykę ‎antyrosyjską, szukając wirtualnych przecież sprzymierzeńców albo we wrogo do Polski ‎nastawionych mocarstw zachodnich czyli Francji i Wielkiej Brytanii, czy też, jak po roku 1989, ‎szukając owych sprzymierzeńców w zawsze od końca XIX wieku wrogo nastawionych do ‎Polski Niemczech czy też odległych od Polski Stanach Zjednoczonych Ameryki, znanych z tego, ‎że aż do „Bitwy o Brytanię”, czyli aż do roku 1940, prowadziły one politykę izolacji od spraw ‎europejskich i ograniczyły radykalnie imigrację z Polski, na podstawie rzekomej niższości ‎rasowej Polaków w stosunku do głównie Brytyjczyków.‎ Tak samo jest na stronie 8 - zastanawia mnie, czy Orliński rzeczywiście jest aż tak naiwny, iż ‎twierdzi on, że obecnie dyrektor czy właściciel fabryki wie dokładnie ile i za ile sprzeda on na ‎danym rynku swych produktów i czy nie będzie mieć problemów z kooperantami, np. na skutek ‎strajków, zamieszek czy też, jak ostatnio, pandemii. Tak samo na tejże stronie 8 - który pisarz ‎jest dziś w Polsce niezależny od kaprysów rynku i wydawców? Przecież nawet autorka ‎bestsellerowych powieści o Harrym Potterze miała poważne problemy ze znalezieniem ‎wydawcy, jako iż książka jej trafiła początkowo do aż dwunastu wydawnictw, z których ‎wszystkie odrzuciły jej rękopis (“The J.K. Rowling Story” The Scotsman 16 czerwca 2003). ‎ Orliński pisze także na stronie 10, że „PRL był piekłem, w którym obywatel mógł tylko ‎przenieść się z jednego kręgu do drugiego. Ale każda próba poprawienia sobie losu pod jednym ‎względem, prowadziła do pogorszenia pod innym.” Ale zapomniał on dodać, że dziś to PO-PiS-‎owska Polska jest piekłem dla bezrobotnych, bezdomnych, zarabiających w okolicach płacy ‎minimalnej czy też dla wielu polskich kobiet (np. zakaz aborcji). Poza tym, to Orliński (rocznik ‎‎1969) pamięta z PRL-u tylko lata 1980-te, kiedy to na skutek „solidarnościowych” strajków i ‎blokady ekonomicznej ze strony tzw. Zachodu, które rozłożyły gospodarkę Polski „na łopatki”, ‎Polska znajdowała się w kryzysie, najgorszym od lat 1930-tych.‎ Na tejże stronie 10 swego „dzieła” Orliński twierdzi także, iż poczynione przez niego skróty w ‎listach napisanych przez Lema „nie zmieniają wymowy” tych listów. Ale jakże można mieć ‎zaufanie do kogoś, kto znany jest ze swego braku uczciwości, stronniczości i zamiłowania do ‎cenzury - patrz np. jego blog, w którym pisze on bez ogródek, że jest zwolennikiem cenzury ‎prewencyjnej. na przykład dnia 4 października 2021 o 10:45 napisał on do mnie (występującego ‎tam jako „Ijon Tichy”), po tym, jak napisałem, że „Cenzura w PRL-u być zła, ale cenzura w III ‎RP być dobra”, następujące słowa: „Wyjaśnię to tylko raz, potem będzie ban. Nie mylmy ‎państwowej cenzury prewencyjnym ze zwalczaniem mowy nienawiści albo kontrolą graniczną. ‎Jeśli chce pan to mylić, to gdzie indziej – tutaj się panu to nie uda” (link: ‎https://ekskursje.pl/2021/10/ziemkiewicz-na-granicy/#comments). Czyli że dla Orlińskiego ‎cenzurowanie wypowiedzi jego oponentów są tylko „zwalczaniem mowy nienawiści” a ‎zamykanie ust osobom mającym inne poglądy niż Orliński, jedynie „kontrolą graniczną”. No ‎cóż, Orwell już dawno temu stwierdził, że łatwo jest zmieniać w celach propagandowo-‎agitacyjnych znaczenie słów i tym samym „udowodnić”, jak w jego „Roku 1984”, że wojna jest ‎pokojem, a policja, jak to napisał Lem, „anielicją” („Podróż 13” z „Dzienników Gwiazdowych”), ‎choć czasami też i „bolicją” („Edukacja Cyfrania” z „Cyberiady”).‎ Zauważam też u Orlińskiego celowe i rozmyślne pominięcie niewygodnych epizodów z ‎życiorysu Pisarza, widoczne także w rezygnacji z publikacji skanów listów Stanisława Lema ‎‎(podwójna cenzura - zarówno w wyborze listów jak i ocenzurowaniu ich treści). Dotyczy to ‎praktycznie wszystkich tematów omówionych w „dziele „Orlińskiego. I tak w części pierwszej ‎jego „dzieła” poświęconej ekranizacjom prozy Lema, brak jest nawet wzmianki o konflikcie ‎Lema z Tarkowskim, który to konflikt został dokładnie opisany na rosyjskojęzycznej witrynie ‎poświęconej filmowi Tarkowskiego opartemu na powieści Lema „Solaris” („Создание фильма ‎СОЛЯРИС Андреяа Тарковского – архивные материалы” - „Stworzenie filmu SOLARIS ‎Andrieja Tarkowskiego - materiały archiwalne” - https://www.mosfilm.ru/news). Spore ‎znaczenie ma tu fakt, że Orliński poza językiem polskim praktycznie nie zna żadnego innego ‎języka, a więc nie był on w stanie, nawet gdyby chciał, dotrzeć do owej rosyjsko-języcznej ‎witryny zawierającej korespondencję Lema z Tarkowskim w języku rosyjskim.‎ Orliński naiwnie twierdzi też na stronie 17, że gdyby twórcy filmu „Milcząca Gwiazda”, ‎opartego na socrealistycznej powieści fantastycznonaukowej Lema „Astronauci” uwzględnili w ‎scenariuszu propozycje, jakie złożył im Lem, to „Milcząca Gwiazda” zajęłaby w historii ‎kinematografii miejsce okupowane od lat przez „Odyseję Kosmiczną” Kubricka, zapominając, ‎że nie tylko Kurt Maetzig, ale nawet i Andrzej Wajda nie byli artystami rangi Stanleya Kubricka i ‎że połączone siły studiów DEFA i Iluzjon nie byłyby w stanie sprostać technicznym i ‎finansowym wymaganiom, którym sprostała firma Harris-Kubrick Pictures Corporation - ‎producent „Odysei Kosmicznej”, Shepperton Studios - miejsce „kręcenia” tego filmu i ‎dystrybutor tego dzieła, czyli Metro-Goldwyn-Mayer.‎ Odnośnie spraw filmowych, to najlepsza chyba polska filmowa komedia wszechczasów, czyli ‎‎„Ewa chce spać” w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego, z dialogami Jeremiego Przybory i z ‎Barbarą Kwiatkowską i Stanisławem Mikulskim w rolach głównych dzieje się w Polsce - w ‎ogromnej swej większości w przedwojennej, sanacyjnej Polsce, a nie w jakimś „niekreślonym ‎państwie w nieokreślonej epoce” (str. 57 „dzieła” Orlińskiego), co widać choćby po organizacji ‎policji pokazanej na tym filmie, wyglądzie miasta, w którym się owa komedia dzieje, postaciach ‎w niej występujących etc. Film ten został zresztą zrealizowany mimo sprzeciwu Ludwika ‎Starskiego (Ludwika Kałuszynera) oraz Aleksandra Forda (Mosze Lifszyca), a zdjęcia do tego ‎filmu były kręcone w Piotrkowie Trybunalskim oraz we Wrocławiu.‎ Także, Orliński, chcąc uchodzić w swej pysze i próżności za eksperta od PRL-u, wykazuje swą ‎już nie tylko ignorancję, jak nie wręcz zwyczajną tępotę, odczytując błędnie na stronie 63 swego ‎‎„dzieła” skrót (właściwie akronim) MHD jako „Ministerstwo Handlu Detalicznego” zamiast ‎‎„Miejski Handel Detaliczny”. Nie słyszał biedaczek o PRL-owskim Ministerstwie Handlu ‎Wewnętrznego.‎

Opinia nie jest potwierdzona zakupem