Litwa po litewsku Dominik Wilczewski ebook

Senga 13-10-2024

„Litwa po litewsku” to kolejna książka z serii Sulina, której opis na okładce sugeruje zupełnie inną zawartość, niż to, co dostaje czytelnik. Spodziewałam się, zgodnie z obietnicą, reportażu historycznego, a dostałam obszerną monografię. Owszem, nie da się zaprzeczyć, że Dominik Wilczewski świetnie się do napisania książki przygotował, ma na temat Litwy ogromną wiedzę, przeprowadził bardzo szeroki i skrupulatny research i zaprezentował nam wszelkie możliwe fakty ukazujące narodziny litewskiej państwowości, drogę do niepodległości i jej autorów, różnego rodzaju próby, którym istnienie państwa litewskiego było poddawane, nie unikał tez wspomnienia tych ciemnych spraw, które na zbiorowej pamięci Litwinów leżą cieniem. Z pewnością możemy się z „Litwy po litewsku” bardzo dużo dowiedzieć na temat historii Litwy. Nie dowiemy się jednak zbyt wiele na temat tego jacy są Litwini, jak wygląda ich życie i jak oni sami się w swojej tożsamości odnajdywali i odnajdują. Książka jest bardzo faktograficzna i w zasadzie w całości opiera się na materiałach naukowych i prasowych. Bohaterowie są postaciami historycznymi i tylko przez pryzmat wydarzeń polityczno-historycznych ukazywanymi, nie ma w niej żywego człowieka (w zasadzie mogłabym napisać „mężczyzny”, bo jak łatwo się domyślić kobiet stojących za powstaniem współczesnej Litwy wielu nie było, wspomniane są tu tylko zdawkowo i symbolicznie). Mało tego, Wilczewski nie wykorzystuje okazji żeby o nich z żywymi ludźmi porozmawiać, żeby współczesnych spytać o opinię na temat opisywanych wydarzeń. Stosunki między naszymi państwami potraktowane są tylko historycznie, o relacjach polsko-litewskich znajdziemy tu niewiele i jest to świadomy zabieg autora, który mówi, że chciał Litwę odseparować od Polski i opisać jako zupełnie niezależny byt - tylko akurat to jest coś, co mnie bardzo interesowało i chciałam o tym czytać. Książka jest naszpikowana nazwiskami i datami, a jej poziom szczegółowości mocno przekracza poziom przeciętnego podręcznika. Z pewnością może być to atrakcyjne dla fanatyków historii, ale dla mnie było wyczerpujące, wszystko mi się zlewało w jedno, męczyło mnie i sprawiało, że czytałam ją bardzo, bardzo długo. Ostatecznie i tak niewiele z niej zapamiętałam, poza jakimiś podstawowymi faktami. „Litwa po litewsku” na pewno dostarcza solidnej dawki edukacji na temat dziejów litewskiej niepodległości i państwowości, ale to zupełnie nie jest ten rodzaj wiedzy, który mnie dziś interesuje. Stawiam człowieka przed suchymi faktami, szczególnie, kiedy ktoś oddaje w moje ręce reportaż. Chciałabym żeby tę książkę napisał litewski autor/autorka, choćby minimalnie byłby zaangażowany/a emocjonalnie w to o czym pisze. Spojrzenie z wewnątrz na pewno byłoby bardziej wartościowe poznawczo.

Opinia potwierdzona zakupem