Moja walka. Księga 1 Karl Ove Knausgård ebook

Czytelnik 12-02-2016

Gniot

Po powieść tę sięgnęłam skuszona opisem wydawcy, a właściwie jednym zdaniem: “Powieść otwiera opis śmierci, od którego może zakręcić się w głowie” i ktoś zapomniał dopisać, że ten zawrót może nastąpić od ilości bzdur zawartych w jednym miejscu. Tu autor popisuje się swoją inteligencją wysuwając tezę, jakoby człowiek po śmierci zaczyna przynależeć do świata rzeczy nieożywionych i tu jednym tchem wymienia takie rzeczy jak lampa, walizka itd, a usuwaniem zmarłych (w miastach, rozumiem, ze po jakiejś katastrofie) nazywa aktem wyparcia (ciekawa jestem czego się trzeba naćpać, żeby wyprodukować taki bełkot ) Pomijamy tu tak mało istotne uczucia jak żal, strach, stratę za zmarłymi, bo to by się kłóciło tezą o wyparciu śmierci. Później mamy opis życia głównego bohatera, gdzie robi kolacje i talerze grzechoczą, a sztućce szeleszczą, a potem jakaś sąsiadka która pojawia się przy kontenerze na śmieci itd, a to wszystko niby z dbałości o szczegóły. Autor powinien wiedzieć, że nie należy przesadzać i zachować umiar, bo czytelnik będzie musiał walczyć ze swoją własną śmiercią z nudów by następnie swoimi atrakcyjnymi zwłokami poszerzyć krąg tak zwanych rzeczy martwych. Tak się zastanawiam jakież to przemyślenie czy fakt godny odnotowania sprawił, że autor sięgnął po pióro. Ja nie widzę, żadnego. Albo może chodzi o to, że cala zabawa polega na tym by gonić zajączka lecz nie złapać go, ale jakoś nie chce mi się w to wierzyć, bo wówczas musiałaby mieć odrobinę poczucia humoru i mrugnąć oczkiem, a ja tu widzę postawę na kolanach do własnej historii, chociaż tu zauważam pewną niekonsekwencję. Autor wspomina swoją fascynację Proustem, po czym w następnym zdaniu zastrzega się: “przeszłość prawie nie pojawia się w moich myślach”, i co z tego? Musiałby się drugi raz urodzić, żeby ten gniot przynajmniej odrobinę przypominał dzieło Prousta. Przyznam, że tytuł tej powieści jest adekwatny, bo w gruncie rzeczy nie chodzi o walkę samego autora lecz to czytelnik musi walczyć: z nudą, z bełkotem i wątpliwościami nad własną percepcją gdy potknie się o takie zdanie: “Kiedy więc mój ojciec unosił młot nad głowę i opuszczał go na skałę w tamten wiosenny wieczór w połowie lat siedemdziesiątych, robił to w świecie, który znał i z którym był w bliskich stosunkach.” Serio? Nie, nie przeczytałam całej książki, nie jestem w stanie przebrnąć przez ten bełkot.

Opinia nie jest potwierdzona zakupem

Czytelnik 31-10-2014

pretensjonalna

Jestem niecierpliwa. Czasami z tym walczę i potem pękam z dumy a czasami mi się nie chce i uznaję, że taka jestem i kochajcie mnie lub nie, jest mi tak bardzowszystkojedno. Dziś nie pęknę z dumy, jutro może się zastanowię, a za tydzień mogę zmienić zdanie. Problem w tym, że nie wiem czy będzie jutro, tym bardziej nie wiem, czy będzie jutro z książką, która była wczoraj i próbowała (tak bardzo się starałam) być dziś, bo starość nie radość, nerwy też trzeba oszczędzać. Poza tym nie lubię wzbierających wulkanów. Taki dymek popierdułka bucha, bucha i gówno z niego jest. Albo jest szał i lawa albo lepiej dać sobie spokój. Kupiłam sobie Moją walkę. Nie że Proust. No dobra trochę jednak, że Proust. Niby. Bo nie wiem, jak ktoś śmiał w ogóle o nim pomyśleć w kontekście Knausgarda. Mniemam, że nie pomyślał tak sam autor. Chcę w to wierzyć. Mnóstwo zdań. Normalnie czytam i czuję się jak second handzie, gdzie nigdy nie umiem niczego znaleźć. Wiem, że bywają tam perełki ale ogrom tego, co muszę przebrać, co ma dziury, jest brudne, nie w moim rozmiarze i śmierdzi, mnie odstrasza i wychodzę. Przestałam już tego żałować. No wiec mnóstwo wyrazów. O niczym. Szczegółowe opisy mebli i przestrzeni, które nie wnoszą niczego do obrazu, serio. Mało treści. Za każdym razem, kiedy przewracam stronę, zastanawiam się, czemu nikt nie zrobił korekty. Olśnienie przychodzi natychmiast, bo zostałoby tylko kilka zdań. Pretensjonalne, o niczym, puste. Przez chwilę myślałam, że te akapity są jak prześcieradła pokrywające antyki. Że muszę skrupulatnie czytać, żeby wydobyć kształty dawnych historii, te ukryte, że muszę uważnie słuchać, żeby wydedukować, co się chowa pod prześcieradłem między jednym krzesłem a drugim, czego nie może zdradzić sama wypukłość, bo jej nie ma, jest tylko puszczony luźno materiał. O jak marzyłam, że tak będzie. Dobrnęłam do połowy i nic. Gorzej, nie mogę się zmusić, żeby czytać dalej. Już nawet te rzekome obrazoburcze wynurzenia, za które podobno obraziła się rodzina mnie nie ruszają. Są fragmenty, gdzie autor pisze, że pisze. No było to już w Paludes u Gide’a i też mnie nie wzruszyło. Odnoszę wrażenie, że autor tak bardzo chce, jak bardzo nie potrafi. Czasami wręcz słyszę, jak sobie myśli przed dłuższym akapitem: „a teraz dam się ponieść chwili, wejdę w ciąg, zanurzę się w piwnicy i pozwolę nogom chodzić a rękom dotykać, otworzę się na nową drogę, zasnę i będę śnić. Jeszcze będzie wspaniale!” Wsiada na motor i…. nie może odpalić. Zostaje nam pusty, śmierdzący dym i warkot silnika. Nuda. Postaram się zebrać i skończyć, bo gdzieś tam tli się jeszcze płomyk nadziei, ale nie mam zamiaru zbytnio się przymuszać, jest tyle innych CIEKAWYCH książek …

Opinia nie jest potwierdzona zakupem