Szujski Józef (1835-1883), polski historyk, pisarz, publicysta, działacz polityczny. W 1863 zaangażował się w pomoc dla powstańców, m.in. przewożąc broń do obozu M. Langiewicza w Goszczy. W 1865 podjął działalność w Towarzystwie Naukowym w Krakowie. Od 1869 profesor historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, w latach 1878-1879 rektor. Od 1872 członek AU, w 1872-1873 jej sekretarz generalny.
Adam Szymański urodził się we wsi Hruszowie obok Drohiczyna w r. 1852. Studya odbywał w uniwersytecie warszawskim, gdzie w 1877- ukończył wydział prawny. W dwa lata później, jako 27-letni, młody człowiek, został skazany, po odsiedzeniu 13-miesięcznego więzienia w słynnym dziesiątym pawilonie warszawskiej cytadeli, na wieloletnie wygnanie na Sybir. Znany juz był podówczas jako publicysta i autor kilku rozpraw naukowych. W czasie czteroletniego wygnania przebywał początkowo w J...
Franz Kafka (ur. 3 lipca 1883 w Pradze, zm. 3 czerwca 1924 w Kierling) – niemieckojęzyczny pisarz pochodzenia żydowskiego, przez całe życie związany z Pragą. W swoich powieściach stworzył model sytuacji zwanej sytuacją kafkowską i określanej w języku niemieckim za pomocą przymiotnika "kafkaesk", którego istotą jest konflikt zniewolonej jednostki z anonimową, nadrzędną wobec niej instancją. Deformacja groteskowa, niejednoznaczne, paraboliczne obrazy oraz poczucie zagrożenia i ...
eromski Stefan, pseudonimy Maurycy Zych, Józef Katerla (1864-1925), prozaik, dramatopisarz, publicysta. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Studia w Instytucie Weterynaryjnym w Warszawie przerwał 1888 z braku środków do życia. Następnie pracował jako guwerner w dworach szlacheckich, m.in. w Nałęczowie. Chory na gruźlicę, wyjechał 1892 do Szwajcarii, gdzie pełnił funkcję zastępcy bibliotekarza Polskiego Muzeum Narodowego w Rapperswilu.
eromski Stefan, pseudonimy Maurycy Zych, Józef Katerla (1864-1925), prozaik, dramatopisarz, publicysta. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Studia w Instytucie Weterynaryjnym w Warszawie przerwał 1888 z braku środków do życia. Następnie pracował jako guwerner w dworach szlacheckich, m.in. w Nałęczowie. Chory na gruźlicę, wyjechał 1892 do Szwajcarii, gdzie pełnił funkcję zastępcy bibliotekarza Polskiego Muzeum Narodowego w Rapperswilu.
Dzieło Władysława Stanisława Reymonta. Władysław Reymont był polskim pisarzem, prozaikiem i nowelistą, jednym z głównych przedstawicieli realizmu z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski. Niewielką część jego spuścizny stanowią wiersze. Był laureatem nagrody Nobla za czterotomową "epopeję chłopską" pt. Chłopi. Twórczość Reymonta jest zróżnicowana pod względem tematyki, formy literackiej oraz nierówna pod względem swej wartości. W powieściach obyczajowych zawarł element...
Armond Sully Prudhomme to francuski poeta, początkowo przedstawiciel parnasizmu; twórca poematów filozoficznych. Pierwszy w historii laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W uzasadnieniu Komitetu Noblowskiego podano, że otrzymał ją za "wybitne osiągnięcia literackie, a zwłaszcza za idealizm, doskonałość artystyczną oraz niezwykłe połączenie duchowości i intelektu"
Dzieło Zygmunta Niedźwieckiego. Zygmunt Niedźwiecki to prozaik. Ulegał tendencjom naturalistycznym, prezentując pesymistyczny obraz społeczeństwa i podlegającego zwierzęcym instynktom człowieka. Prawie przez całe życie mieszkał w Krakowie, gdzie zajmował się dziennikarstwem, współpracując głównie z Nową Reformą i Naprzodem.
Oscar Fingal O'Flahertie Wills Wilde (ur. 16 października 1854 w Dublinie, zm. 30 listopada 1900 w Paryżu) – irlandzki poeta, prozaik, dramatopisarz i filolog klasyczny. Przedstawiciel modernistycznego estetyzmu. Życie Oscara Wilde'a stało się podstawą do nakręcenia dwóch filmów fabularnych: Procesy Oskara Wilde'a (The Trials of Oscar Wilde, 1960) z Peterem Finchem w roli głównej i Wilde (1997) z Stephenem Fry'em.
Ruchla Tiulik z 1894 roku to utwór autorstwa polskiego poety i prozaika Kazimierza Laskowskiego (ur. 1851 r.). Laskowski był autorem wielu piosnek, najczęściej nawiązujących do wydarzeń bieżących. Jego utwory ukazywały się w Kurierze Warszawskim, Gazecie Radomskiej, Gazecie Kieleckiej oraz warszawskich pismach humorystycznych.
Jack London (właśc. John Griffith Chaney), amerykański pisarza przełomu XIX i XX wieku, autor powieści i opowiadań z wątkami autobiograficznymi. London miał niezwykle barwne życie. Samouk, był m.in. gazeciarzem, trampem, kłusownikiem, marynarzem, poszukiwaczem złota w Klondike i reporterem. Jako korespondent wojenny relacjonował konflikt rosyjsko-japoński w 1905 r. i wojnę domową w Meksyku. W jego twórczości często pojawia się motyw samotnej walki człowieka z panującym porz...
Honore de Balzac - pisarz francuski, ojciec powieści realistycznej. Jako student prawa, porzucił naukę, by oddać się literaturze. Jeden z najbardziej pracowitych pisarzy w dziejach literatury, pozostawił około 100 powieści, w większości napisanych w latach 1829-1850, które złożyły się na monumentalny cykl zatytułowany "Komedia ludzka".
Gabriela Zapolska - dramatopisarka, prozaik, publicystka. 1882, po zerwaniu z rodziną i mężem, została aktorką, występując w Krakowie, Lwowie, Poznaniu i w galicyjskich zespołach wędrownych. 1889 wyjechała do Paryża, gdzie grywała drobne role w teatrzykach bulwarowych, od 1892 w Théâtre Libre A. Antoine'a, od 1895 także w modernistycznym Théâtre de l'Oeuvre. Po powrocie do kraju występowała m.in. w teatrach Krakowa i Lwowa. Od 1904 we Lwowie, zorganizowała wraz z drugim mężem...
Edgar Allan Poe (ur. 19 stycznia 1809 w Bostonie, w stanie Massachusetts; zm. 7 października 1849 w Baltimore, w stanie Maryland) – poeta i powieściopisarz amerykański. Pracował także jako krytyk i redaktor. Przedstawiciel romantyzmu w literaturze amerykańskiej. W jego twórczości dominowały wątki fantastyki i horroru. Zapoczątkował gatunek noweli kryminalnej. Jego prozę charakteryzował silny psychologizm postaci (prekursorski względem późniejszej psychoanalizy) oraz surrealis...
