Pozostałe

W Indiach, u wrót Bombaju, stoi statek, którego załoga od ośmiu dni oczekuje na możliwość dostania się do portu. Marynarze są znudzeni i zniecierpliwieni. Jeden z mężczyzn, Adam, nie podziela obaw oraz pragnień pozostałych. Jego dylematy wewnętrzne umożliwiają dostrzeżenie w nim człowieka innego niż jego towarzysze podróży.

Szymon oczekuje na sąd i wyrok – prawdopodobnie zostanie skazany na karę śmierci za zabójstwo. Pewnego dnia do więzienia przybywa adwokat, który obiecuje mężczyźnie pomoc. Szymon jest nieufny, obawia się, że zastawiono na niego pułapkę. Rozmowa z przybyłym, który wspomina mimochodem o ukochanej osadzonego, powoli rozwiewa jego obawy. Mężczyzna dopuszcza do siebie myśl, że mógłby odzyskać wolność.

"Jaką nadzieję na przyszłość może mieć młody człowiek na tej jałowej ziemi, która daje im tylko sól? Każdego dnia od wschodu do zachodu będzie zajmował się suszeniem soli lub łowieniem ryb i ani się spostrzeże, a zestarzeje się na tej ziemi jak jego ojciec, dziadek i pradziadek, jak oni będzie musiał zdać się na łaskę pogody, jak oni będzie musiał pogodzić się z biedą i modlić się co roku do bogów o łagodną zimę. Jeśli zdecyduje się zostać w wiosce, ci starzy ludzie, k...

Poruszająca opowieść o miłości, nadziei, walce o marzenia, a nade wszystko o sile rodziny W wigilijną noc 1863 roku w lubelskiej wsi przychodzi na świat chłopiec o niezwykłych niebieskich oczach. Jego los wydaje się przesądzony – będzie jednym z milionów chłopów w nieistniejącej na mapie Rzeczpospolitej. Lecz w sercu dorastającego Macieja rodzi się marzenie – chciałby sam napisać historię swojego życia… Czas przemija, jedna wojna przechodzi w drugą, państwa znikają i po...

Opis rozprawy sądowej dotyczącej kradzieży niewielkiej ilości masła i sera. Sprawcami okazali się ubodzy nastoletni chłopcy. Przyprowadzeni do sądu, usiłują poradzić sobie w nieznanej, trudnej, sytuacji. Utwór obnaża absurdy ówczesnego prawa oraz bezduszność wielu z tych, którym przyszło sądzić głodne dzieci.

Po śmierci ojca Dorotka wraz z Mamusią przeniosły się z Warszawy nad morze. Życie było tam znacznie tańsze niż w stolicy, a do tego obie całkowicie zakochały się w morskim klimacie. Matka otworzyła pracownię krawiecką, dzięki czemu Dorotka miała zapewnioną dobrą edukację. Pewnego razu dziewczynka wybiegła bawić się z dziećmi na dwór, gdy wiał przeraźliwie zimny wiatr. Zabawa skończyła się długim zapaleniem płuc. Choć Dorotce udało się wyjść z choroby, to jej organizm był na t...

Wśród rybaków mewy nazywa się mjewami. Ptaki te najczęściej żyją w większych lub mniejszych stadach. Wspólnie łatwiej jest im polować i spędzać czas nad morskim brzegiem. Jeśli jakaś mewa pojawia się samotnie, najprawdopodobniej pełni funkcję zwiadowcy lub jest chora i zbyt słaba, by połączyć się ze stadem. Jak w każdej zwierzęcej gromadzie, zdarzają się i wyjątki. Jednym z nich jest piękna i silna mewa, którą nazywano „Samotnicą". Nie wszyscy wiedzieli jednak, że za jej samo...

Tytułowy Wojciech Zapała, ubogi starzec, mieszkał w skromnej chacie pod lasem. Mężczyzna przygarnął sierotę, a następnie wychowywał małego Antka najlepiej jak potrafił. Zapała wciąż opowiadał dziecku o swojej żołnierskiej przeszłości, w którą wpisany był kult Napoleona. Starzec obiecał sobie, że przed śmiercią spełni marzenie chłopca – przedstawi mu cesarza.

Nowela przedstawiająca dwóch młynarzy zamieszkujących w zaborze pruskim – Polaka, pracującego w starym młynie, oraz Niemca, który otwiera nowy młyn i odbiera polskiemu młynarzowi klientów.

Opowieść o młodym szlachcicu, który wkracza na drogę moralnego upadku. Losy młodego człowieka zostają porównane do losów opisanego w pierwszej części noweli żurawia – siła i wolność obydwu nieodwracalnie przeminęła.

Zelint w języku rybaków oznacza fokę. Zwierzęta te nie są stałymi bywalczyniami polskiego Bałtyku. Pokazują się od czasu do czasu. Stanowią cenny łup dla rybaków, którzy mogą nie tylko sprzedać ich skóry, ale także zyskać najlepszej jakości tran. Zelinty są konkurencją dla rybaków, ponieważ same wyjadają morskie ryby. Jednak kiedy w wiosce panuje dostatek, rybacy nie niepokoją fok. Tak było pewnego roku tuż przed Bożym Narodzeniem. Foki z powodu silnego mrozu odpoczywały pod ...

Utwór wprowadza czytelnika w środowisko ubogiej młodzieży szkolnej. Narracja prowadzona przez kilkunastoletniego chłopca ukazuje uczniowską społeczność, jej codzienne radości, smutki i rytuały. Bieda oraz monotonia są przełamywane przez aktywność dzieci, pośród których wyróżnia się Bronka, zgrabna i szybka, podobna raczej do chłopców niż do szkolnych koleżanek. To właśnie jej przyjdzie zmierzyć się z tragedią, która przerwie beztroskę dzieciństwa.

Po śmierci ojca czternastoletni Stacho postanawia przejąć jego obowiązki w domowym gospodarstwie. Chłopiec chce w ten sposób zapobiec powtórnemu zamążpójściu matki oraz groźbie wygnania go z ojcowizny.

Obraz obyczajowy z Normandii. Młodzieniec zaleca się do córki rybaka, który poniósł śmierć na morzu. Spotkania mają skonwencjonalizowaną i pozbawioną jakiejkolwiek namiętności formę. Drzwi domostwa nie mogą być zamknięte, co stanowi wyraz szacunku dla całej tamtejszej społeczności.

Daleko na północy Szwecji, na morzu, znajduje się wysoka skała z czerwonego granitu. Wyglądem przypomina wyspę, a dzięki temu, że jest wydrążona, stanowi doskonały port dla żeglarzy. Porastają ją nieliczne powyginane stare sosny, a u samego szczytu wisi wieniec ogromnych czerwonych głazów zrośniętych z drzewami. Zdaje się, że głazy i drzewa nawzajem się podtrzymują. Życie mija im na filozoficznych pogawędkach i obserwacji portu i morza. I tylko jeden z głazów zdaje się coraz ...

Dzieci mieszkające w rybackich wioskach rzadko mają kontakt z lądowymi zwierzętami, dlatego tak bardzo się nimi interesują. Niestety ich zabawy często przekraczają niewinne zachowania i nie wszystkie koty mogą liczyć na dobre traktowanie. Czasu na zabawy nie ma jednak zbyt wiele, bo od małego trzeba pomagać rodzicom w pracy – a tej nigdy nie brakuje. Jednym z bardziej pracowitych chłopców jest Eryk, który choć nie skończył jeszcze siedmiu lat, już nabrał krzepy i samodzielnoś...

W jednej z nadmorskich miejscowości żył rybak, który wychowywał czternaścioro dzieci. Jak można się domyślać, nie było to łatwe zadanie. Starsze dzieci pomagały w utrzymaniu rodziny, a młodsze zajmowały się sobą nawzajem. Wśród rodzeństwa była para, która nie rozstawała się ze sobą: pięcioletnia Józia i rok starszy Janek. Wspólnie chodzili nad zatokę, by spędzać czas, wpatrując się w morską otchłań. Pewnego razu daleko od brzegu dostrzegli stado „kulpsi", czyli dzikich łabędz...

Nowela jest zapisem rozmowy z napotkaną starszą kobietą. Opowiada ona o swoim trudnym życiu, nędzy, poniewierce, snuje wspomnienia o rodzinie, sieroctwie, nauce czytania. Ta umiejętność, obok wiary w Boga, przyniosła jej radość i spokój.

Gust Konka pełni funkcję młodego poczty – jak na półwyspie nazywa się listonosza. Każdego dnia przemierza kilkanaście kilometrów wzdłuż torów kolejowych, by dotrzeć do wszystkich mieszkańców okolicznych wiosek. Przynosi im nowiny – raz dobre, raz złe. Jednak większość czasu spędza w samotności. Jest miłośnikiem książek, co miejscowi, przyzwyczajeni tylko do fizycznej pracy, odczytują jako znak chorowitości. Poczta często oddaje się refleksjom i codzienne służbowe spacery trak...