Opis treści
Prawo obowiązujące w Jordanii bywa bezwzględne wobec kobiet, a surowa obyczajowość sprawia, że w rolę sędziów nierzadko wcielają się bliscy. Nic dziwnego, skoro seks przedmałżeński sprowadza hańbę na całą rodzinę kobiety, która dopuściła się nierządu. Jedynym sposobem na przywrócenie utraconego honoru jest zabicie cudzołożnicy – matki, siostry, córki. Dotyczy to nie tylko związków przedmałżeńskich, ale również gwałtów czy relacji homoseksualnych. A jeśli kobieta, która czuje się zagrożona, zwróci się do służb publicznych po pomoc, najprawdopodobniej „dla ochrony” trafi do więzienia, zaś oprawcy pozostaną bezkarni.
Norweska dziennikarka Lene Wold na przykładzie historii Rahmana, Aiszy i Aminy próbuje zrozumieć, co kieruje Jordańczykami, którzy w XXI wieku wciąż kultywują krwawą tradycję honorowych zabójstw. Starszą córkę ojciec zamordował z powodu jej związku z kobietą, młodsza miała zginąć za ukrywanie prawdy o siostrze i tylko cudem uniknęła śmierci. Autorka z niezwykłą otwartością, bez krzywdzących stereotypów wysłuchuje zarówno sprawcy, jak i siostry ofiary. Narażając życie, poszukuje odpowiedzi na pytanie: co kieruje ojcem, który zabija ukochane dzieci?
„Honor”, Lene Wold – jak czytać ebook?
Ebooka „Honor”, tak jak pozostałe książki w formacie elektronicznym przeczytacie w aplikacji mobilnej Woblink na Android lub iOS lub na innym urządzeniu obsługującym format epub lub mobi - czytnik ebooków (Pocketbook, Kindle, inkBook itd.), tablet, komputer etc. Czytaj tak, jak lubisz!
Zanim zdecydujesz się na zakup, możesz również przeczytać u nas darmowy fragment ebooka. A jeśli wolisz słuchać, sprawdź, czy książka jest dostępna w Woblink także jako audiobook (mp3).
![Rozmowy z katem [2018]](https://woblink.com/media/cache/resolve/web_view_small/products/images/65e5d82f1a36b.jpeg)
Czytelnik Woblinka 02-08-2020
Czytelnik Woblinka 02-08-2020
Jaka jest cena honoru ? Co czuje ojciec który zabił jedną z córek w imię dobrego imienia rodziny ? Jak można karać ofiarę nie sprawcę ? Na te pytania postanowiła w swojej książce odpowiedzieć Lene Wold. Autorka wyrusza do Jordanii, by tam pośród dokumentów, rozmów z Imamami, urzędnikami i pracownikami organizacji społecznych znaleźć odpowiedzi na te pytania. Poprzez historię Rahmana, Aiszy i Aminy poznajemy motywy i powody które popchnęły ojca do tej zbrodni. Jednocześnie widzimy historię tysięcy kobiet skazanych przez swoich bliskich na śmierć, poprzez historię tej jednej rodziny. Autorka przedstawia jednocześnie kulturę w której honor rodziny traktuje się niezwykle poważnie, a odzyskuje za pomocą przelanej krwi. Jak nazwać ojca który odbiera córce życie ? Jak silny wpływ mają żony na mężów w świecie w którym kobietom odmawia się prawa do samostanowienia ? Historia tej jednej zbrodni to nie tylko opowieść o honorze. To opowieść o tym jak kat jest jednocześnie ofiarą, jak odmienność sprowadza karę, jak dziecko przestaje ufać własnym rodzicom. Jak to co na pozór wydaje się proste w ocenie nie jest wcale czarno-białe. Świetna książka, którą pochłonęłam w jeden wieczór. Pozostawia w poczuciu bezsilności jak pewnego niedosytu. Bo czy można współczuć komuś kto zabił własne dziecko ? konkurs recenzencki Woblinka
Opinia nie jest potwierdzona zakupem
Czytelnik Woblinka 02-08-2020
Czytelnik Woblinka 02-08-2020
Jaka jest cena honoru ? Co czuje ojciec który zabił jedną z córek w imię dobrego imienia rodziny ? Czy jest tu miejsce na miłość ojca do własnych dzieci ? Na te pytania postanowiła w swojej książce odpowiedzieć Lene Wold. W poszukiwaniu odpowiedzi wyrusza do Jordanii. Poprzez historię Rahmana, Aiszy i Aminy ukazuje zarówno prawne jak i obyczajowe postrzeganie zbrodni honorowych. Tragedia która jest motywem przewodnim książki ukazuje jednak coś więcej. To opowieść o tym jak kat jest ofiarą, jak odmienność sprowadza karę, jak dziecko przestaje ufać własnym rodzicom. Jak to co pozornie wydaje się proste w ocenie nie jest wcale czarno-białe. Świetna książka, która po przeczytaniu zostawia poczucie bezradności i pewien niedosyt.
Opinia nie jest potwierdzona zakupem
Readlikeagirl.pl 11-02-2020
Tytułowy ojciec zamordował Aminę za to, że zakochała się w kobiecie. Druga córka też miała umrzeć. Aisza przez kilka lat przebywała w więzieniu. Ma zmasakrowaną twarz, ale żyje. Teraz ukrywa się przed rodziną. Morderstwo Aiszy nie było pierwszym którego dopuścił się Rahman. Wiele lat wcześniej, jako dziecko, brał udział w zabójstwie matki. Jordańskie prawo jest bezwzględne dla kobiet. Usprawiedliwia honorowe zabójstwa. Chroni oprawców, ofiarom nie zostawia cienia nadziei. Lene Wold spotkała się z imamem żeby dowiedzieć się co na to Koran. Jak się domyślacie islam nie ma z tym nic wspólnego. To ultratradycyjne wartości pielęgnowane w małych społecznościach, usprawiedliwią taki rodzaj obrony honoru. Trudno sprzeciwić się grupie od lat stojącej na straży obyczajowego status quo. To uproszczenie nie oddaje złożoności systemu kulturowego Jordańczyków, ale pozwala wyznaczyć granice, w których porusza się Wold. Przedstawicielem takiej społeczności jest Rahman. Dwa razy udowodnił światu, że potrafi oczyścić splamiony rodzinny honor. Autorka wysłuchuje jego wersji zdarzeń, jednocześnie oddaje głos zmasakrowanej córce. Mimo tego Lenie Wold nie udało się zachować reporterskiego obiektywizmu. Sama przyznaje, że historia nią zawładnęła, ale trudno szukać tu usprawiedliwienia dla jej podejścia. „Honor. Opowieść ojca, który zabił własną córkę” to ekstremalnie emocjonalna książka. Napisana z rzetelnie zebranego materiału, ale nachalnie forsuje punkt widzenia autorki. Przemyślenia Wold są jednym z bohaterów książki. W kilku fragmentach próbuje oderwać się od zbrodni. Spojrzeć na zjawisko honorowych morderstw w szerszym kontekście. Szuka źródeł usprawiedliwianie przemocy, oswajania z nią dzieci. Chronienia rodzinnych interesów i unifikacji społeczności. Wold stara się być obiektywna, ale jest w tym nieprzekonująca. Losy Aminy, Aiszy i Rahmana wyrywają w dziurę sercu. Tej rodziny nie da się zapomnieć. Co nie zmienia faktu, że to przeciętny reportaż. Temat zapanował nad formą. Norweska autorka stanęła przed podwójną przeszkodą. Musiała zmierzyć się z tragedią, która jest częścią powszechnej tradycji. Opowiedzieć o niej, a nie oceniać. Po drugie przeskoczyć kulturowy dysonans. Niestety nie udało się.
Opinia nie jest potwierdzona zakupem