Opis treści
Książka przedstawia historię ponad 20 sierocińców i internatów, funkcjonujących w getcie warszawskim , z których najbardziej znany jest Dom Sierot Janusza Korczaka i Stefani Wilczyńskiej.
W swojej książce zajmuję się tymi, którzy zagubili się w historii i przez historię zostali zapomniani. Zagubili się ze względu na swoje społeczne krzyżowe wykluczenie: jako Żydzi, jako dzieci, jako potrzebujące zewnętrznego wsparcia sieroty oraz jako ludzie żyjący w czasach niedających im szans na przetrwanie. Zostali zaś zapomniani jako bolesny wyrzut sumienia, który spycha się na margines wspomnień i opowieści, przysłaniając symbolami, które bądź co bądź zniekształcają obraz całości.
– fragment książki
W maju 1940 roku […] przyszedł do mnie Korczak. Nie prosił tym razem o przydział żywności, chciał po prostu, bym mu pomogła wywieźć swoją gromadę na wieś. „To może ostatnia szansa pobiegania dzieci po lesie. Oddychanie wiejskim powietrzem, zrywanie świeżej trawy […]. Zabiorę i inne dzieci, ale dajcie mi ekwipunek, personel i prowiant. Może to nasze ostatnie lato?”.
– fragment Wspomnień Zofii Szymańskiej
Monografia Agnieszki Witkowskiej-Krych nie tylko wzbogaca wiedzę o życiu w getcie warszawskim, funkcjonowaniu placówek opieki nad dzieckiem, ale także przywraca pamięć o wielu innych – poza Korczakiem – osobach starających się o to, aby dzieci, mimo dramatycznych warunków, miały szansę na przeżycie […].
Autorka zajęła się tematem, który nie doczekał się do tej pory pełnego opracowania. Na temat Zagłady i getta warszawskiego powstały dziesiątki prac, a mimo to nie przeanalizowano dotychczas, jak dokładnie funkcjonowała tam opieka nad osieroconymi żydowskimi dziećmi.
– fragment recenzji prof. Anny Landau-Czajki
